Nestorix - De bodemloze Put van Weber

Nestorix - “Een bom die af zal gaan”. Dat schreef Volkskrantjournalist Bart Dirks in juni 1997 over de Nedereindse Plas, ook bekend onder de minder fraaie naam de Put van Weber.

Aanleiding  voor zijn artikel was alle commotie die ontstaan was door de ontdekking van ernstige vervuiling in dit beoogde recreatiegebied. Jarenlang bleek de put, die gevormd was door het ontgraven van zand voor de aanleg van de A2, volgestort te zijn met van alles wat door God en gebod verboden was. 

Het recreatieschap dat de recreatieplas beheerde, stond op het punt het gebied voor een symbolisch bedrag over te nemen van de provincie Utrecht maar ontdekte, net op tijd, dat hen een oor werd aangenaaid door diezelfde provincie Utrecht, die gedurende een lange reeks van jaren verantwoordelijk was geweest voor de falende milieucontrole over het gebied.

Inmiddels zijn we bijna twintig jaar verder. Na de gemeentelijke herindeling in 2000 kwam de plas binnen het grondgebied van de gemeente Utrecht te liggen en sinds de overname door de gemeente Utrecht, is het een hoofdpijndossier voor iedere Utrechtse wethouder die de portefeuille milieu in beheer heeft. 

Telkens weer kwam de melding dat het probleem nu toch echt zou worden opgelost en dat een schitterend natuurgebied ons deel zou worden en even zo vaak bleek de aangedragen oplossing niet afdoende te zijn om al het chemische gerommel in de ondergrond af te sluiten. Op zich ook niet zo vreemd als je bedenkt dat niemand precies weet wat er allemaal aan chemisch afval is gedumpt, laat staan hoe dat allemaal met elkaar reageert. 

Nu heeft wethouder Van Hooijdonk de raad in een brief een reeks scenario’s voorgelegd die er kortweg op neer komen dat we voorlopig nog niet van het probleem af zullen zijn of we moeten heel veel miljoenen in de voormalige put van Weber storten. 

Bij het meest drastische scenario, verwijderen van het afval, praten we over minimaal 200 miljoen euro.

Waarschijnlijk zal er wel gekozen worden voor een constante controle op het water en accepteren dat we de beloofde waterrecreatie wel kunnen vergeten. Weinigen zullen immers bereid zijn om nog meer geld in deze bodemloze put van Weber te storten.

Misschien kunnen de bordjes die ons nu verbieden te vissen en te zwemmen het volgende onderschrift krijgen: “Met dank aan de gewetenloze milieucriminelen en falende ambtenaren en bestuurders die, al bij het strafrechtelijk onderzoek in de vorige eeuw, allemaal vrijuit bleken te gaan omdat hun wandaden inmiddels verjaard waren”.