Frans de Jonge hangt in talloze cafés, restaurants en andere openbare gelegenheden posters op met culturele activiteiten in Utrecht.

Frans de Plakker - Deze posters hangen in de toiletten van Mammoni. In vergelijking met de andere horeca op de Mariaplaats, ligt Mammoni een beetje afgelegen. Zij richten zich meer op verhuur.

Zij noemen zich ‘Vergaderlocatie’, met ruimtes voor verschillende bijeenkomsten, en alles coronaproof. Mijn kennismaking met het Grand Café was in 1997 bij de presentatie van de concept-nota en klad- en plakvandalisme. Mijn werk viel toen onder vandalisme. Ik zat er om er voor te zorgen dat er naderhand nog ruimte overbleef om te plakken.

Ik heb zelfs samen met een Amsterdamse collega een bod gedaan op de rechten om in de buitenwijken affiches te mogen plaatsen. Geen werk voor iemand zonder auto, ik heb niet eens een rijbewijs.

In latere verhalen heb ik gehoord dat in dat soort rechten miljoenen omgaan. Ik hoorde verhalen van tweede huizen, en iemand die zich uit heeft laten kopen voor veel geld. Een andere partij heeft na mijn bod de rechten gekregen. Misschien wel beter. Ik ben me meer gaan richten op het plakken van posters in de horeca, en dergelijke. En na enkele maanden had de gemeente officiële plakborden geplaatst, zodat ik toch ook nog buiten mocht plakken.

De affiches op de foto zijn van Het Filiaal, theatermakers in Utrecht. Het is een jeugdtheatergezelschap dat al vele jaren voorstellingen maakt. Ik denk dat er nu al mensen zijn die eerst met hun ouders geweest zijn, en nu met hun kinderen gaan.

We spelen weer! is een mooie omschrijving. Niet alleen zijn ze blij dat ze weer mogen spelen/werken ook al is het onder de coronavoorwaarden. Het blije spreekt ook uit de speelse voorstelling.

Hun lijfspreuk is: verbeelding brengt je overal. Mij hebben ze gebracht naar Mars. Een voorstelling over een reis naar Mars is op speelse wijze met gebruik van film in elkaar gezet. Je ziet op het scherm de gezichten van de astronauten die onder een gouden isolatiedeken liggen te schudden. Op weg naar Mars. In de hoek van het podium zie je de acteurs op de grond en de cameraman die z’n camera laat trillen.

Het is alsof de voorstelling is gemaakt met kinderlijke fantasie. Misschien heeft de theatermaker hulp gehad van z’n kinderen.