Marcus van den Heuvel bezocht WK's in de hele wereld en doet nu voor Nieuws030 verslag uit Brazilie.

En toen was daar het ochtendgloren van Salvador, met een heerlijk zonnetje opkomend vanaf de zee. 
De dag zou natuurlijk weer wat regen geven, maar voorlopig was het stralend weer.


Een heerlijk ontbijtje werd klaargemaakt door Frank de Luca, de dames lekker aan het optutten. 
Kortom we hadden er alle vier heel veel zin in.


Ik was toch wel van mening dat we lekker vroeg rond het stadion moesten gaan hangen en niet eerst de stad in, want het verkeer hier is echt een drama.
 Dus over een stukje van welgeteld 5 km (waar ken ik dat nummer 5 nu ook al weer van?) deed de taxichauffeur echt een uur over. 
Geen doorkomen aan.


Eindelijk rond 12 uur aangekomen, belde er een vriend van mij (inmiddels ook van Frank en de dames) of ik al rond het stadion was.
 'Ik zit in dat eettentje voor het stadion', zei hij. 
Nou dat kon niet missen, want wij liepen er zo op af. 
Lange straat door met aan de linkerkant een groot meer, en rechts van de weg, die trouwens voor verkeer gesloten was, een grote wijk die ze in de volksmond een favela noemen.
 De kids hadden dus vrij spel om op de weg heerlijk te voetballen.


In het tentje aangekomen tref ik dus Eem, een zeer goede vriend van mij. 
Hij had nog wat kaarten over en als niemand ze wilde mochten wij ze wel hebben.
 Ja, maar daar moesten we toch nog eens goed over nadenken want wij hadden al kaarten.
 Categorie 3 kaarten. 
Maar we besloten toch maar om de kaarten om te ruilen, want wat bleek! 
Of je zit op een stoeltje tussen het gewone volk, of je kan eten en drinken bestellen wat je wilt en het word nog gebracht ook.


En zaten we met zes man in een skybox! 
Ik zeg, dat is niet slecht hoor. 
O ja, er was ook nog de wedstrijd, was het nu 5 of 6 -1 geworden? Wat een feest, na nog wat gegeten en gedronken te hebben, liepen we na afloop naar een omgebouwde schuur aan de rand van de favela waar een bandje speelde en alles en iedereen plezier maakte.


Ach doe eens gek, dus wij ook naar binnen.
 Wat een feest was dat zeg. 
Niks enge of schietende bendeleden in de favela. 
Maar de liefste en aardigste gasten die ik ooit ben tegengekomen.


Tot ver na de wedstrijd hier flink feest gevierd. 
Uiteindelijk ging het bier en de caparinhas dan toch zijn tol eisen. 
Kort gezegd: het licht ging uit in mijn bolletje. 
We liepen naar buiten toe, en prompt stopte er een taxi, want inmiddels waren de sluizen boven in de hemel ook aardig open gezet. 
Werkelijk met bakken kwam het naar beneden.
 Na een half uurtje gereden te hebben vond ook deze taximan ons appartement. 
Strompelend richting de lobby nog wat Spanjaarden gevraagd wat nou eindelijk de uitslag was, ging onze deur open en nodigde ons bed ons uit om te slapen.
 En te dromen van een hele lange zomer in Brasil. 
Tot gauw weer.



Eerdere aflevering, klik hier