Vak P is de rubriek van sportjournalist Hans van Echtelt (en als achtervang Ad van Liempt en Ton de Ruiter) over de laatst gespeelde thuiswedstrijden van FC Utrecht, dit keer tegen PSV, zondag 26 oktober: uitslag 1-5.

Een troosteloze middag in Galgenwaard

Het gebeurt me niet vaak dat ik in de rust wil vertrekken uit Galgenwaard maar dit keer was het zover. Na 45 minuten doorlopend kwetsende spreekkoren aan het adres van scheidsrechter Bas Nijhuis te hebben ondergaan, vroeg ik mijn buurman of hij met me terugwilde naar huis.

Maar ik trof het niet want dit keer was mijn ‘tuinman’ Henk als gast meegekomen en het toeval wil dat hij een fanatieke supporter van PSV is. Dus hij wilde het festijn van zijn favorieten natuurlijk tot de laatste seconde van de blessuretijd meevieren.

Zodoende zijn we gebleven en gelukkig herpakte FC Utrecht zich in de tweede helft nog een beetje en zagen we de ploeg met tien man nog een wonderschone doeltreffende kopbal van onze spits Ruud Boymans tot stand brengen.

Niet dat het veel uitmaakte, de drie punten waren na twintig minuten via het rood aan Van de Maarel al verspeeld. Maar dat doelpunt zag ik dan maar als een beloning voor het feit dat ik alsnog in Galgenwaard was gebleven.

Overigens heeft mijn buurman Henk het als supporter van PSV in het verleden – in tegenstelling tot nu – nogal te verduren gehad. Zo kon het gebeuren dat hij bij een uitwedstrijd tegen NAC per ongeluk tussen fanatieke Bredase supporters was beland op weg naar zijn auto.

Henk en zijn vrouw Tiny hadden destijds vergeten om hun PSV-sjaal weg te moffelen en dat is ze duur komen te staan. De Bredase fanatici meenden hun gram over de nederlaag van NAC te moeten uitleven op dit bejaarde echtpaar, beiden ver in de zeventig, Met schrammen en blauwe plekken kwamen ze aangeslagen thuis. Ze hadden een onvergetelijk ‘Avondje NAC’ mogen ervaren.

Deze gedachten kwamen zondagmiddag bij me op toen ik Henk dit keer met een lach van oor tot oor op zijn gezicht naar de uitgang begeleidde. Hij had nu geen PSV-attributen in het gezichtsveld en kon daardoor na afloop ongestoord de trappen van Vak P afdalen.

Tevoren had ik hem nog wel even op het hart gedrukt om tijdens de wedstrijd niet al te uitbundig te juichen wanneer ‘zijn’ PSV zou scoren, Henk heeft zich prima aan dat advies gehouden. Zelfs in het brave Vak P weet je het maar nooit.

Voor Henk werd het dus geen troosteloze middag in Galgenwaard, voor mij wel. Gelukkig zitten er in mijn vak uiterst objectieve mensen, getuige de opmerking die ik na het laatste fluitsignaal achter me hoorde: ,,Die Nijhuis heeft toch maar een prima wedstrijd gefloten’’. Zo, daar kunnen die schreeuwers op de Bunnik Side het mee doen...!