Raymond Taams - Een wintervertelling (4)

Het schrikbeeld van op je dertigste maagd zijn, zoals mijn collega Jeroen, maakte dat ik er wat vaart achter zette in het voorjaar van 2010. Iets teveel vaart misschien, maar je had nog geen bewegingen als #metoo.

In maart kwam een veertienjarige VWO-scholiere, Doesjka, voor een snuffelstage bij het radiostation. Een ravissant meisje met lange benen en donkere krullen. Haar ronde vormen begonnen goed tot ontwikkeling te komen. De hoofdredacteur had Jeroen en mij gevraagd om Doesjka onder onze hoede te nemen.

Als ‘assistent-redacteur’ draaide ze twee weken mee. Op 8 april vierde ik mijn verjaardag in de studio, negentien werd ik, qua vrouwen een onbeschreven blad, zelfs een zoenpartij was nimmer voorgevallen. Na de uitzending kropen we met drank en nootjes achter de bureaus op de redactie. Jeroen was er, Paul, de presentator van het programma voor ons, en Doesjka.

“Zijn jullie ook zo geil vandaag, met de lente in de lucht?”, informeerde Paul jolig. “Om eerlijk te zijn, haha: ja”, giechelde Doesjka nadat ze een flinke teug uit een blikje Grolsch nam. Ongemakkelijke blikken wisselde ik met Jeroen, we beseften allebei dat dit knappe kind wat seksualiteit betreft meer recht van spreken had dan wij.

Stilletjes verliet Jeroen na een half uur het feest, ook Paul moest er vandoor. Aangeschoten bleven de snuffelstagiaire en ik over op een donkere, verlaten redactie. “En jij, ben jij nog een beetje geil de laatste tijd?”, vroeg ze uitdagend in haar stoel draaiend, de gympen op het bureaublad. Eigenlijk was ze gewoon dronken. “Mwoah”, staarde ik voor me uit, “als presentator van een avondprogramma kom je weinig leuke meiden tegen.” “Ach gossie, dus ik ben op dit moment de enige vrouw in je leven?”, grinnikte ze. “Ja, kom je anders even een knuffel geven aan deze eenzame sterdiscjockey?”, stootte ik uit. Vertwijfeld stond ze op. “Euhh, moet ik op je schoot?”, wilde ze weten toen ze voor me stond. “Dat mag…”, bromde ik toonloos.

Ze nam plaats, de bureaustoel kraakte onder onze bonzende lichamen, ietwat verdoofd legde ik mijn hand op haar buik;  warm, stevig en zacht tegelijk voelde het. Mijn pink streelde de huid onder het t-shirt; “Oeh, koud”, piepte Doesjka dunnetjes. Ik ging verder, voelde stoppelig schaamhaar prikken onder mijn buitenste drie vingers. Slijmerig vocht leek toestemming te geven om verder te gaan. Daarop liet ik mijn middelvinger naar binnen glijden. Geluid maakte ze niet, maar ze liet me begaan.

Twee minuten later herinnerde ze zich plotseling dat ze voor elf uur thuis moest zijn. Kwart voor was het, Doesjka stond op en fatsoeneerde haar kleding. “Ik vond het supergezellig met jullie, mijn eindverslag zal ik aan Jeroen mailen”, knoopte ze kordaat haar jas dicht. Gezien of gesproken hebben we elkaar daarna nooit meer.

Voor het eerst zoenen lukte de week erna, op een studentenfeest. Goede herinneringen bewaar ik daar verder niet aan. Stomdronken stopte ik mijn tong in een of ander ranzig mokkel. Pas in de herfst kwam het daadwerkelijk tot seks. ‘Studentenradio’ mocht ik als tweedejaarsstudent voortaan op woensdagavond presenteren vanuit een studio op de Uithof. Pauline zat als eerstejaars in de redactie. ‘Muizig’, categoriseerde ik haar in eerste instantie, ze praatte met een nasaal, Noord-Hollands accent. Toch had ze een goed figuur, en in de derde week kwam ze los. “Fiets je even mee naar mijn huis?”, vroeg Pauline toen we na de uitzending geborreld hadden en het al donker was.

Zwijgzaam reden we naar een hoge studentenflat aan de rand van de binnenstad, onder de lantaarnpaal voor de ingang kusten we. “Ziezo, dat ligt wat makkelijker”, klapte ze bij binnenkomst in haar kamer direct de slaapbank uit. Vlug kleedde ik me uit tot mijn onderbroek, even leek ze te schrikken, om vervolgens hetzelfde te doen. Kleine, stevige borsten streelde mijn tong al snel, waarna we ook de laatste kledingstukken uittrokken en ik hijgend in haar ging. Spuiten gebeurde vrijwel meteen, glimlachend veegde ze de klodders van haar dijen. Merkwaardig genoeg bleef mijn geslacht stijf, zodat we gewoon verder konden.

“Vijf keer achter elkaar, ik wist niet dat zoiets überhaupt mogelijk was”, drukte ze tegen middernacht haar achterhoofd nagenietend in de kussens, zichzelf ondertussen loom vingerend.

Blijven slapen mocht niet, ‘s ochtends moest ze vroeg op voor een studiereis naar de Europese Unie in Brussel. Driftig sms’ten we de volgende dag heen en weer, waarbij ze moest lachen om mijn onophoudelijke stroom sarcastische opmerkingen over de EU. Die neiging om lang over hetzelfde onderwerp door te gaan, irriteerde haar na vier maanden. Pauline dumpte me in februari.

Vervolg morgen...