De Utrechtse taxichauffeur Marcus van den Heuvel beschrijft via WhatsApp zijn avonturen tijdens de WK in Brasil. Dit is de laatste aflevering.

Woensdagmorgen weer vroeg vertrokken uit Maceio om de kaarten te halen in Sao Paolo voor de halve finale. 
Wie in Nederland had gedacht dat we zo ver zouden komen? 
Ik mag zeggen dat ik dat wel dacht.


Eenmaal aangekomen in het hotel lagen de kaarten inderdaad klaar.
 Weer categorie 1! 
Toen snel naar mijn kameraad Siege die op mij zat te wachten in een ander hotel ergens in de stad.
 Nu telt Sao Paolo maar 17 miljoen mensen dus dat hotel en Siege moest te vinden zijn.


De taximan reed er in een stuk recht op af. 
Daar kunnen ze in Utrecht wel een voorbeeld aan nemen.
 
En dat voor 35 euro waar ik toch al gauw een drie kwartier in de auto zat.
 Eenmaal aangekomen zat Siege op mij te wachten. 
Ik heb nog snel een douche gepakt en daarna, hup naar het stadion waar we ook nog die cabaretjongens tegenkwamen: Peter Heerschop en Viggo Waas. Aardige gasten.

We hadden goede zitplaatsen pal achter de dug-out. 
Wesley, Dirk en Michel Vorm konden we goed aanmoedigen.
 Dat was ook nodig want een ding was wel duidelijk: w
e waren zwaar in de minderheid.
 Wat een partij Argentijnse fans.
 Ongehoord. Niet alleen in het stadion, maar ver daarbuiten ook.
 Het stadion had wel drie keer gevuld kunnen worden. Geloof mij.


Eenmaal in het stadion viel mij op dat wij (de Hollanders) totaal geen echte passie hebben met liedjes. Dat kunnen die Argentijnen beter, bekijk het filmpje maar.
 Ik kreeg er kippenvel van en ook Siege vond het ongehoord mooi.
 Prachtig om te zien. 
Let wel, dit was vóór de wedstrijd!

Tijdens de wedstrijd waren er links en rechts wat kleine opstootjes met Argentijnen die niet hoorden te zitten waar ze hoorden. Een paar werden er uitgegooid, door de Argentijnen zelf, '
Maak hier geen problemen', klaar.

Ja en toen was alles afgelopen. 
Geen finale en geen maracana.
 Ziek ziek ziek. Maar ja, het blijft een spelletje (...).
 Dus zochten we na afloop een goed restaurant om het verdriet te verwerken.
 Dat lukte gelukkig.
 Heerlijk gegeten en wat bier om het zuur een beetje weg te spoelen.

De reis terug heb ik 's nachts nog geboekt want ik ben er nu wel klaar mee. 
Blijkt mijn VISA-kaart niet geautoriseerd te zijn. 
Nou wordt ie helemaal fraai. 
Ik heb gewoon een paar keer betaald met dat kreng.


Uiteindelijk is het toch gelukt met wat hulp van wat zeer goede vrienden.
 Wel, als het goed is kom ik morgen naar huis en zal de 12e landen op Schiphol. 
Ik hoop dat de lezers van Nieuws030 het een beetje leuk vonden en ik zou zeggen tot over 2 jaar op het EK in Frankrijk.

Maar wacht nog even, tijdens ons laatste dagje in Sao Paolo gingen we nog wat cultuur snuiven. 
Jawel, Siege wilde naar een museum met Van Gogh, Gaugin, Appel, Rembrandt en nog wat van die koekenbakkers.
 Snel hadden we allebei in de gaten dat we echte cultuurbarbaren zijn, want echt mooi vonden we het niet. 
Toen maar snel naar het futjebolmuseum en wie zien we daar?
 Het Nederlands elftal! Te Gek! Nog dichter bij onze helden.
 Met tranen van verdriet zwaaiden we ons rot naar onze jongens.
 Trots waren we.
 En ze hebben ongehoord goed gespeeld. Ze waren de beste!

Gegroet zijn allen die nog niet gegroet zijn.

Marcus van den Heuvel