Marcus van den Heuvel bezocht diverse WK's over de hele wereld en is nu in Brazilie en doet voor Nieuws030 verslag.

Voetbalplaatjes, Wat waren wij als kinderen daar gek mee vroeger.
 Je zocht je rot naar die ene van Johnny Rep of Kempes of Passarela.
 En wat was je blij als je die ene geruild had voor Van Hanegem die je al vier keer had.


Er zat ook een kauwgom in, maar daar ging het niet om, altijd was het spannend als je dat pakje open scheurde en dat ene plaatje er in zat dat je nog nodig had. 
Je verjaardag: 'Nou oma, doe maar Panini-voetbalplaatjes. 
En als het WK dan afgelopen was kon je op de laatste bladzijde een formulier invullen om je laatste plaatjes te bestellen.
 Althans, dat staat mij nog helder voor de geest.


Nu liep ik gisteravond heerlijk een beetje te slenteren over de boulevard van Maceio en zag bij elk kioskje waar je je krantje haalt (nee, geen Utregs dagblad) een tafeltje met een aantal volwassen mannen en vrouwen volop aan het kletsen. 
Mijn eerste gedachte was dat ze domino aan het spelen waren. 
Of dat ze aan het kaarten waren.
 Maar toen ik dichterbij kwam bleek dat er een complete ruilhandel aan de gang was. 
Inderdaad, met voetbalplaatjes.


Het was gewoon aandoenlijk om te zien.
 Ik dacht nog dat doen ze voor hun klein- of achterkleinkinderen of voor hun zoon of dochter. 
Maar in mijn steenkolen-Portugees, met handen en voeten, bleek toch echt dat ze de plaatjes voor zichzelf verzamelden.


Boek op schoot, papiertje op tafel met de ontbrekende nummers en ruilen maar. 
Parkeerplekje vrij en daar kwam de volgende auto al weer aan. 
Plekje vrij aan de tafel en ruilen maar. 
En verderop aan de boulevard precies hetzelfde beeld.


Ik kan mij niet herinneren dat in mijn jeugd volwassen mannen en vrouwen dit ook deden.
 Maar hier gebeurde dat wel en ik kon niet achterblijven. De drang om net zo hard mee te doen begon te groeien. 
Dus ik dacht: doe eens gek en koop 5 pakjes.
 Wie weet kon ik iemand er blij mee maken.


De kosten waren 5 reaal, wat omgerekend 1,50 euro is. 
Ik maakte mijn eerste pakje open en tot mijn verbazing, geloof het of niet, rolde daar onze Ondieper Wesley Sneijder uit.
 Daar aan het strand, onze trots uit Utreg.
 Recht in mijn handen.
 En nog leuker was het dat een van de handelaars aan de ruiltafel het plaatje wel kon gebruiken. 
Uiteraard kreeg hij mijn Wesley, maar ik wou toch eerst weten of hij het handje klap van de speler op zijn voorhoofd nog kon herinneren van vier jaar geleden in Zuid-Afrika tegen Brazilië. 
En of deze man dat nog wist, dat deed nog pijn, zei hij.


Zo zie je maar, voetbal is voor alle leeftijden en sparen en ruilen ook. 
Zeker in Brazilië. 
Wat een prachtig voetballand is het toch.