Werkspoor-likorette smaakt naar ouderwetse spoorpunt

Door Ton van den Berg - Een spoorpunt, die kocht je vroeger voor 10 cent. Dan had je een goedkoop gebakje, dat zei je dan. En nu is er ook de spoorpunt-likorette, een alcoholisch (10,5 %) drankje onder de titel Werkspoor dat, het mag gezegd worden, verdomd lekker smaakt.

Terug naar de spoorpunt, soms ook wel 'spoorbiels' genoemd. Dat gebakje roept nostalgische gevoelens op bij velen. Vroeger kocht je dat bij diverse bakkerijen zoals de Lubro. Het kostte maar 10 cent en was daardoor ook voor veel kinderen bereikbaar. Waarom het zo goedkoop was? Omdat het van 'gebaksafval' werd gemaakt. Dat was het verhaal. De bakkers hadden allerlei resten over bij het maken van gebak en dat werd bijeen 'geveegd' en tot een grote homp gemalen.

Van die homp werden punten gesneden en met een aanlokkelijke roze suikerlaag te koop gezet. Het soortelijk gewicht van een spoorpunt was behoorlijk, je kon er wel een paar uurtjes op vooruit.

Hier en daar in de stad wordt de spoorpunt nog steeds verkocht. Wie het ook verkoopt is Theo Blom, bakker op de Zadelstraat. Niet dat het nog van afval wordt gemaakt, nee, Blom gebruikt er gewoon een recept voor en volgens Guillaume Coret van Guillaume's Fijn-proeverij is die spoorpunt 'verschrikkelijk lekker'.

Die smaak van de Blom-spoorpunt werd uitgangspunt voor de nieuwste likorette in de serie Rondje Utrecht die Guillaume's Fijn-proeverij samen met Albert de Rijk van cafe De Zes Vaatjes bedacht. De Zes Vaatjes is vooral bekend van De Baliekluiver, de meest Utrechtse likeur die we kennen.

Op de traditie van de Baliekluiver voortbordurend is er nu het Rondje Utrecht. Twaalf stuks zijn het er nu en allemaal hebben ze iets Utrechts, zoals de nougat likorette Piekenkermis heet en de beukennoot likorette de naam van de architect Gerrit Rietveld draagt. Volgens de bedenkers moest er ook een likorette komen die verwijst naar Werkspoor, de fabriek waar duizenden Utrechters tussen 1913 en de jaren zeventig van de vorige eeuw hebben gewerkt.

Maar hoe laat je een likorette smaken naar Werkspoor? De smaak van een trein of stalen brug, die werden er bij Werkspoor gemaakt, is lastig. En daarom bedachten ze de link met de spoorpunt, die niet voor niets ook bekend staat als spoorbiels.

En als je over Werkspoor praat, dan kom je vanzelf bij het Museum van Zuilen waar zuiloloog Wim van Scharenburg alles weet over die voormalige fabriek en de likorettemakers van informatie voorzag en een mooie foto voor het fleswikkel meegaf.

De eerste fles van de nieuwe likorette werd natuurlijk in het Museum van Zuilen ten doop gehouden. Van Scharenburg was meteen enthousiast nadat hij de eerste slok had genomen. "Echt een spoorpunt. Hier kan ik er wel wat van op."