Henk Westbroek - Op school heb ik uit mijn hoofd moeten leren wat de zeven klassieke wereldwonderen zijn. Vooral een bezoek aan de hangende tuinen van Babylon zag ik helemaal zitten. Het was dan ook een diepe teleurstelling dat zes van die zeven wereldwonderen op het moment dat ik ze uit mijn hoofd moest leren al niet meer bleken te bestaan. Verzwolgen door de zee, opgeblazen, afgebroken, verrot, of misschien wel simpelweg weggetoverd.

Alleen de Piramide van Cheops stond er nog, maar toen ik die jaren later met grote verwachtingen ging bekijken, bleek het mooie ervan verwijderd te zijn. Het witte marmer dat de piramide ooit glimmend bedekte, bleek namelijk al eeuwen geleden te zijn gestolen. Nadat ik me door een driedubbel kordon van agressieve souvenirverkopers had gevochten, zag ik van dichtbij een grote en brokkelige klomp steen. Razend knap hoe dat ding ooit gebouwd is, maar als lust voor het oog een stuk minder indrukwekkend dan Doutzen Kroes.

Het is nu het goede moment u in herinnering te brengen dat de oorspronkelijke zeven wereldwonderen door de commissie die ze benoemde, bestond uit wonderen die - net als Doutzen - het bekijken waard waren. Het ging dus uitsluitend om het uiterlijk van de wonderen en niet hoe ingenieus de bouw of de aanleg ervan was. Al de klassieke wereldwonderen waren te vinden rond de Middellandse Zee, omdat in de tijd dat het lijstje opgesteld werd, nauwelijks bekend was dat China bestond en Noord- en Zuid-Amerika nog ontdekt moesten worden.

Omdat al die zeven klassieke wereldwonderen tegenwoordig niet of nauwelijks meer bestaan en de wereld groter bleek te zijn dan indertijd werd gedacht, is het logisch dat er een lijst van zeven nieuwe wereldwonderen werd opgesteld. Zes daarvan zijn ongehoord prachtig. Het zevende - het enorme beeld van Christus op een berg bij Rio de Janeiro - is door pure intimidatie een wereldwonder geworden. Omdat een wereldwondercommissielid Rooms-Katholiek was en met hel en verdoemenis dreigde als dit beeld - Christo Redentor heet het - niet in het lijstje opgenomen zou worden. Er bestaan zelfs beelden zonder armen die stukken mooier zijn, durf ik te beweren onder verwijzing naar de Venus van Milo.

Helaas is niet een van de nieuwe zeven wereldwonderen Nederlands. Wat tot gevolg heeft gehad dat de regering een zevenkoppig comité benoemde. Die na 77 vergaderingen tegen de symbolische vergoeding van 777 euro per dagdeel, ook met een lijst kwam. Op die lijst van zeven Nederlandse wereldwonderen, die officieel geen wereldwonder mogen heten, staat ook het Utrechtse Rietveld Schröderhuis.

Waarom juist voor dit oertype van de doorzonwoning gekozen is en niet voor Het Paushuis, De Dom van Utrecht of De Inkpot is een raadsel. Dat minder raadselachtig wordt als ik u verklap dat het gerucht gaat dat een van de leden van het Hollandse Wereldwonderen Comité getrouwd schijnt te zijn geweest met een verre nazaat van architect Rietveld. En ook nog eens schatrijk was. Van die rijkdom schijnt weinig meer over te zijn geweest, nadat hij de andere zes commissieleden een bedrag schonk dat ze deed accepteren dat Het Rietveldhuis een wereldwonder was.

(Deze column is eerder gepubliceerd in De Oud-Utrechter en met toestemming van de auteur overgenomen.)