Raymond Taams - Persoonlijk gedij ik uitstekend onder de apocalyptische donderwolken die ons sinds het voorjaar van 2020 blijven overspoelen. Het maakt het einde wat tastbaarder, waardoor je scherpere beslissingen neemt. Daarnaast is creativiteit gebaat bij schaarste. En met creativiteit bedoel ik echte creativiteit hè, niet het ontwijkende ‘omdenken’ dat tegenwoordig in de mode is. Met omdenk-sessies rondom Oekraïne hoeft u bij mij niet aan te komen. Als Poetin de bom gooit bent u er geweest, klaar.

Op de avond van Eerste Paasdag kregen we in theater Kikker aan de Ganzenmarkt een voorschot op de geïnspireerde tijden die wachten. Goed, er valt geen reet meer te verdienen in de culturele sector, maar wie maalt er om zoiets praktisch wanneer elk glas bier je laatste kan zijn? Vrolijk dronken we dan ook op de premiere van ‘The Silicon Passion’, een toneelstuk van theatergroep de Transmissie in samenwerking met muzikant Rodrigo Ferreira, voor wie dit zijn acteerdebuut was.

De voorstelling draait om het kruisigen van ‘Big Tech’, de verzamelnaam voor Google, Facebook en aanverwanten. Rondom een tafel vol synthesizers en video-apparatuur voeren acteurs een rechtszaak tegen de techreuzen. Geluids- en video-effecten - aan weerskanten van de tafel staan schermen opgesteld - vliegen je om de oren terwijl Big Tech zichzelf steeds wanhopiger verdedigt. Uiteindelijk volgt de terechtstelling, begeleid door synthetische Bach-klanken uit synthesizers.

“Bach en synthesizers, beter wordt het niet”, zakte ik tevreden onderuit op de achterste rij van de tribune. Daarop begon mijn gezelschap allerlei dingen in mijn oor te fluisteren over de boodschap van het stuk. Hoewel er natuurlijk een doordachte moraal in het verhaal zat, moet ik toegeven dat ik deze niet kan reproduceren. Moralistische kunst is geschikt voor periodes waarin de toekomst oneindig lijkt, dan krijg je dat gezeur over duurzaamheid en de aarde redden voor volgende generaties.

Ik ging alleen voor schoonheid.