Raymond Taams

  
maandag 25 juli 2022

Na mijn recente bezoek aan de Duitse hoofdstad Berlijn, waarvan ik verslag deed in een Nieuws030-publicatie, ben ik op drift geraakt. Het idee dat er binnenkort geen gas meer is om mijzelf en mijn gedachten te verwarmen, maakt me panisch.

Momenteel verblijf ik op het Groningse platteland, waar ik mezelf in leven wil houden met gulle giften van mijn lezers. Veel krijgt u er niet voor terug, want zoals Gerard Reve zei: je kunt beter dood zijn, dan een kunstenaar als vriend hebben.

Hier, bovenop de laatste resten aardgas van het in 1959 ontdekte Slochterenveld, voel ik mij relatief veilig. Volkomen irrationeel natuurlijk, maar het leven verloopt in Noordoost-Groningen trager dan in Utrecht, dat is goed voor de ziel.

'Ruttes inktzwarte kerstboodschap' las ik net bijvoorbeeld op een vergeelde voorpagina in het rek naast de ingang van de redactie van het Dagblad van het Noorden. Exact zeven maanden trager dus.

 
dinsdag 26 juli 2022

Rusland stuurt nog maar twintig procent van de normale hoeveelheid gas naar West-Europa, melden nieuwssites. Aan het Zuiderveen, een lange weg tussen Winschoten en Pekela, hebben ze iets anders aan hun hoofd. Deze avond is er een bijeenkomst tegen de geplande zoutwinning in het omliggende gebied.

"Godverdomme, wat is dit allemaal voor een opwinding?", begroet ik de vriendelijke plaatselijke heks bij binnenkomst. Ze legt uit dat zoutbedrijf Nobian twaalf nieuwe zoutputten wil slaan, de bewoners vrezen dat daardoor hun huizen verzakken. Teksten als 'Opzouten' en 'Heb je het ooit zo zout gegeten?' staan op spandoeken.

"Of je nu in Berlijn, Utrecht of Winschoten bent, overal waart het spook van de revolutie", houd ik de heks voor. Dan gebeurt er iets opmerkelijks. De heks schetst een scenario dat ik ook al een tijdje in mijn hoofd heb, maar dat zo ernstig is dat ik het hier niet durf op te schrijven. 

 
woensdag 27 juli 2022

Elke minuut hersencapaciteit die ik aan hun onzekerheid met 'Hoer!' overschreeuwende pubers besteed, kan ik niet ergens anders voor gebruiken. Oordelen over een uit de bocht gevlogen studentencorps laat ik daarom aan minder getalenteerde schrijvers over.

Nederig ging ik vandaag van deur tot deur in Winschoten, om flyers voor het festival dat wij er zaterdag organiseren door brievenbussen te gooien. Hetzelfde klusje doe ik ook weleens in Utrecht, waar het altijd een geestelijke beproeving is vanwege de vele NEE NEE-stickers.

In Noordoost-Groningen daarentegen zijn mensen nog dankbaar als ze iets krijgen, zelfs wanneer het een doodgewone folder van supermarkt ALDI is. Natuurlijk woont ook hier een milieubewuste minderheid met NEE NEE-sticker, deze lui sloeg ik met plezier over.

Stomvervelende wijsneuzen zijn er in de Randstad genoeg, aangezien het met lezers-giften niet opschiet, zit ik waarschijnlijk over een week alweer in Utrecht. Ik geniet nog even van de relatief positieve energie. 

 
donderdag 28 juli 2022

Hoewel ik graag afgeef op de D66 stemmende hogeropgeleide uit Utrecht of Amsterdam, ben ik er zelf ook een. Behalve het D66-gedeelte dan, bij de laatste verkiezingen ging ik voor Lilian Marijnissen. Zij heeft nog iets menselijks, in tegenstelling tot de links-liberale minister Rob Jetten, van wie beweerd wordt dat hij koffie drinkt onder de douche, omdat hij rustig koffiedrinken zonde van de tijd vindt.

Tijdens een wandeling door de belangrijkste winkelstraat van Winschoten borrelde mijn betweterige kant naar boven. Op het bord met openingstijden van een plaatselijke prijsstunter stond 'middagpauze' niet aan elkaar geschreven. Verkeerd gespelde samentrekkingen zie ik ook in Utrecht, maar hier lijken het er meer. Voortslenterend betrapte ik mezelf op een absurd arrogante gedachte.

'Geen wonder dat gebieden waar de woorden te ver uit elkaar staan economisch achterlopen. Alles draait nu eenmaal om snelheid en efficiëntie. Misschien moet ik Groningse ondernemers gaan helpen met hun communicatie.'

  
vrijdag 29 juli 2022

Eenenveertig is een verfrissend getal, merkte ik toen ik gisteren eenenveertig werd. Waar ik me onder de noemer 'veertig' een pakezeltje met vier decennia ervaringen op de rug voelde, geeft dat 'eenen' erachter genoeg afstand voor een nieuwe start.

Zondag reis ik dus maar weer terug naar de Domstad, waar een spannende nieuwe winter wacht. Ik ben nieuwsgierig naar de Troonrede op dinsdag 20 september. Hoe zal Zijne Majesteit zijn volk geestelijk voorbereiden op gaskrapte?

Een nieuwe lente komt er ook, hopelijk met een nieuw geluid. Leuk hoor, de grappen en grollen plus dat beschouwelijke geklets in dit 'Gasboek', maar in wezen kom ik net zo bangig en doods over als de rest van mijn generatie.

'Om te kunnen sterven, moet je eerst hebben geleefd', sprak een Groningse grootgrondbezitter deze week bij het kampvuur. Laat ik voortaan in mijn columns helemaal nergens meer voor terugschrikken, u mag mij hieraan houden.