Raymond Taams - Nog niet zo lang geleden las je weleens over keuzestress. Het leven bood zoveel mogelijkheden, dat mensen bang waren om het verkeerde pad te kiezen. Tegenwoordig bevinden we ons met zijn allen in een smalle, doodlopende straat, en is het een gebrek aan perspectief dat op de zenuwen werkt.

De tijd kan er niks aan doen, het is de schuld van de ruimte. Op een dag besloten de muren op ons af te komen. Of we zelf een aandeel hadden in dat proces, kan niemand op dit moment overzien. Historici zullen over ons oordelen, overigens zonder onze angsten te voelen. Zij hebben het maar makkelijk.

In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 spreken Utrechtse politici zich uit over de verdeling en inrichting van beschikbare ruimte in de stad. Ze doen dit door de ruimte te vullen met woorden, waardoor in eerste instantie nog meer ruimte verloren gaat. Daarom pleit ik voor een stad die zonder woorden functioneert.

Leestekens in de openbare ruimte worden verboden. Straatnamen, bordjes met ‘betreden op eigen risico’ en posters met politieke leuzen vragen niet langer onze aandacht. Hopelijk schept dit voldoende ruimte in de hoofden van de Utrechters om te bedenken hoe het verder moet. 

Tragisch genoeg vergt het een onoverzienbaar aantal woorden om deze utopie gestalte te geven. Mij zal gevraagd worden mijn plan tot in de kleinste details uit te werken en te onderbouwen. Vervolgens buigt de gemeenteraad zich erover. Nadat de pers er lucht van krijgt, ontstaan er oeverloze discussies op sociale media. 

Ik zie er dus maar vanaf, ik heb niks gezegd, hoewel ik ondertussen alweer bijna driehonderd woorden aan het woord ben. “Zolang er wordt gepraat, wordt er niet geschoten”, beweert een deskundige op de radio over de gespannen situatie rondom Oekraïne. Laat dat het perspectief zijn, we hebben geen keus.