Om de dingen op een rijtje te houden in dit woelige tijdsgewricht, in een wereld waarin het voormalige Utrechtse gemeenteraadslid Halbe Zijlstra bovendien niet langer minister van Buitenlandse Zaken is, schrijft Raymond Taams elke dag een korte overpeinzing. Dit is het tweede tiental dagen zonder Halbe.

                

Dagen zonder Halbe #11

Sinds ik mij zeer bewust ben van de opkomst van China heb ik een nieuwe tic. Regelmatig loop ik winkels als Action en Big Bazar binnen om te kijken waar hun koopwaar gefabriceerd is. Ik geef u op een briefje: negen van de tien dingen die u lukraak uit het rek trekt bij dit soort winkels, is gemaakt in China.

Een stijlvolle stuntwinkel viel me vandaag op: de Flying Tiger. De Flying Tiger heeft -om het in lelijke marketingtaal te zeggen- ‘een nogal Scandinavische look & feel’. De huisstijl is een speels zwart lettertype op smetteloos wit. ‘Designed with love in Denmark’ staat er op bijna elk product dat je in deze Action voor hogeropgeleiden kunt kopen. Het woord ‘love’ in de vorm van een hartje.

Vanmorgen heb ik ook in deze winkel de nodige spullen nader bestudeerd. U raadt het al: met dezelfde zeecontainer aangekomen uit China.

 

Dagen zonder Halbe #12

 “Langzamerhand, als we kijken op pagina 704 van Teletekst -is heel ouderwets maar ik doe dat dan nog- 704 Teletekst, zien we dat die temperatuur naar -8, -9, -10 gaat”, verheugt presentator Wieger Hemmer zich op Radio 1 op de aanstaande kou.

Even op Wikipedia kijken wat de leeftijd van Wieger is. Hee, verdomd, hij is op precies dezelfde dag geboren als ik: 28 juli. Maar wel drie jaar later, drieëndertig is hij nu. Kinderen van de jaren 80 zijn we, kinderen van Teletekst.

Zo lang ik me kan herinneren staat op pagina 704 van Teletekst de tabel met de weersverwachting voor de komende vijf dagen. Onder elke dag staan zes cijfers: de zonkans in procenten, neerslagkans in procenten, minimum- en maximumtemperatuur en windrichting en -kracht.

De laagste neerslagkans is altijd 10 procent, het is nooit 0. Mijn hart maakt sinds mensenheugenis een sprongetje als ik vijf tienen achter elkaar zie staan.

Dagen zonder Halbe #13

Ik ga een weekje naar Wenen en sluit mijn huis af. Kranen dicht, kachels uit, deur op slot. ‘Shit’, denk ik halverwege de galerij op weg naar de lift, ‘had ik de grote kachel nou echt wel naar 0 gedraaid?’.

Mijn arelaxte hersenhelft wint en ik keer om. ‘Ik lijk verdomme oma wel’, denk ik als ik de sleutel opnieuw in het slot van de voordeur steek. Als oma zich naast opa in de auto had geïnstalleerd, kon je er donder op zeggen dat ze nog een keer terugging om te kijken of ze het gaskraantje wel echt had dichtgedraaid. 

Uiteraard ga ik voor niks kijken, de kachel staat inderdaad op 0. Ik krijg een ingeving: laat ik met mijn telefoon een foto maken van de draaiknop. Kan ik het onderweg nog dertig keer controleren als ik wil. Jammer dat oma de smartphone nooit heeft meegemaakt. Had opa heel wat minuten werkloos zuchten achter zijn stuur gescheeld.

Dagen zonder Halbe #14

Het aantal atomen in het heelal blijft altijd hetzelfde. Het zou dus best kunnen dat je atomen van een van je historische helden in je lichaam hebt. Dat zeg ik niet, dat zegt hersenwetenschapper Dick Swaab in zijn boek ‘Wij zijn ons brein’.

Aan die zinnetjes van Swaab moest ik gisteren denken toen we een museum bezochten in Wenen. Een dame gaf haar telefoon aan een vriend en gebaarde dat hij een foto van haar moest maken. Zelf nam ze breed lachend een pose aan naast een heel oud en heel beroemd schilderij.

De dame wilde waarschijnlijk het moment vastleggen dat ze dicht bij een oude tijd en een oude meester was. Maar misschien zat er wel een atoom van die oude meester in haar lijf. Zoals een spirituele vriend van mij zou zeggen: je bent het allemaal al.

Dagen zonder Halbe #15 

Een scholier met een flinke dosis macht, zo voel je je als Tweede Kamerlid. Hoe ik dat weet? Ik heb gisteren vijf minuten in het Oostenrijkse parlement gezeten. 

“Ons parlement is een van de zeer weinige parlementen ter wereld waar je in de bankjes van de leden mag zitten”, lacht de gids die ons een rondleiding geeft. Hij zwaait de deur open naar de grote vergaderzaal.

De Oostenrijkse Tweede Kamer lijkt uiterlijk behoorlijk op de Nederlandse. Grenen tafels met daarachter robuuste draaistoelen. Achter het spreekgestoelte staan grote, abstract geschilderde panelen.

We nemen plaats. Ik spreid mijn armen wijd over de tafel en draai soeverein een beetje heen en weer in mijn fauteuil. Het is een machtig gevoel, vanaf deze plek bestuur ik het voormalige Keizerrijk.

Dan valt mijn oog op de stoel van de voorzitter. Recht voor mijn neus, hoger dan die van mij. Ik moet netjes mijn vinger opsteken.

Dagen zonder Halbe #16 

Je kunt je leven op twee manieren leven, denk ik als ik in de Kegelgasse in Wenen sta. Voor mijn neus twee middelgrote flatgebouwen. Links een grauwe Mietskaserne, sociale woningbouw jaren 70-stijl, met een gevel van grijze betonplaten en tussen de kozijnen van elk afzonderlijk appartement een oranjebruine kunststof plaat.

Ernaast staat de Hundertwasserflat, een kunstproject. De buitenkant ziet eruit als een uit de kluiten gewassen spookhuis dat door Herman Brood en Piet Mondriaan onder handen is genomen. Graaf Dracula deed ook een duit in het zakje. Naast de ingang geglazuurde, kronkelige pilaartjes in felle primaire kleuren.

Je kunt je leven op twee manieren leven. 

Een stukje verder lopend, ontdekken we een klein binnenplaatsje tussen de flats. Bewoners van de Hundertwasser kijken daardoor recht tegen de fantasieloze gevel van hun buren aan. Ik vraag me af waar een mens beter af is: achter grauwe muren met uitzicht op een kunstwerk, of andersom.

Dagen zonder Halbe #17 

Na het ontwaken open ik de sociale media. Bovenaan de tijdlijn staat een uitspraak van Gerard Reve, gepost door de Gerard Reve Kalender op Twitter.

@Revetwalender

Je kunt beter ‘eenzaam worstelen’ en in stilte lijden en een voortdurend tobbende bangerd zijn. Daarmede vertolk je het algemeen menselijke.

Gisteren in de trein, onderweg naar het vliegveld van Wenen om mijn vlucht naar Amsterdam te halen, had ik opeens zin in Reve. Door het raam van de coupé zag ik sporadische sneeuwvlokjes dwarrelen door een gebied vol zware industrie.

Gratis boeken van Reve: Afhalen in Utrecht. Mail: xxx, vermeldt de tweet eronder. Ik schrijf en kan meteen langskomen. “We werken samen met de uitgeverij en die moest ervanaf, nu liggen ze hier, neem alsjeblieft mee.” Ik schaam me bijna als ik zowat het hele oeuvre -in luxueuze uitgaves- in mijn tas sta te proppen.

Herverdeling door moderne techniek. En ontlezing, dat ook.

Dagen zonder Halbe #18

 Ik woon in een nieuwbouwflat. 2009 opgeleverd. Het probleem is: je kunt er niet in thuiskomen, omdat het nog geen karakter heeft. 

Gelukkig loop ik elke dag even naar binnen bij de centrale bibliotheek aan de Oudegracht in Utrecht. De met zeil beklede trap kraakt vermoeid als ik naar de eerste verdieping klim. Het versleten zeil zuigt alle energie uit mijn lichaam. Waarom doe ik dit toch elke dag?

Het antwoord kreeg ik vanmiddag. Na een weekje buitenland liep ik voor het eerst de bieb weer binnen. Al in de draaideur voelde ik alle door mijn reis opgebouwde levensenergie wegvloeien. Doodmoe was ik, in één klap

Met tegenzin sjokte ik de trap op en dacht: verdomd, ik ben weer thuis. Een curieuze gedachte, aangezien er overdag altijd veel daklozen in de bieb zitten. Ik hou mijn nieuwbouwflat nog maar een tijdje aan.

Dagen zonder Halbe #19

‘Het is makkelijk zat om de voorliefde voor ambachtelijke goederen en diensten onder welgestelde kosmopolieten te ridiculiseren’, schrijft Ryan Avent in Werk in de 21e eeuw. Ik moet denken aan mijn blinde haat tegen hipsterbarretjes waar je achtendertig euro voor twee slokken met Kaspisch zeezout vervaardigde espresso betaalt.

Volgens Avent verkleinen ambachtelijke hipsters de kloof tussen arm en rijk. Ik moet toegeven dat hij gelijk heeft. Mensen die -doordat ze echt iets kunnen- veel verdienen, betalen grof geld aan arme sloebers die de hele dag toch niks anders te doen hebben dan zoutkorrels uit de Kaspische zee met exact de juiste snelheid over een gloeiend hete espresso blazen voor een optimaal smaakeffect.

In de kroeg beloof ik de goedbetaalde IT-consultant P. een unieke ervaring als hij mij twee euro betaalt. Het muntstuk dat P. me geeft stop ik in mijn broekzak terwijl ik ‘lul!’ schreeuw in zijn gezicht. P. moet toegeven dat hij waar voor z’n geld heeft gekregen.

Dagen zonder Halbe #20 

De jaren tien van de eenentwintigste eeuw zijn een progressieve nachtmerrie waaruit geen ontwaken mogelijk lijkt. Goed, de mensheid moet af en toe vooruitgang doormaken, ik ben er ook niet tegen.

Op 1 januari 2015 stond ik af te wassen met de radio aan. Het was blijkbaar een beschaafde oud & nieuw geweest, anders haal je het niet in je hoofd om te gaan afwassen op Nieuwjaarsdag. Terwijl ik mijn handen door het sop bewoog, had presentatrice Mieke van der Weij het op Radio 1 over vrouwenquota. ‘De jaren tien lijken wel een progressieve nachtmerrie’, dacht ik nog.

Gisteravond hoorde ik Mieke weer op de radio. Ze had het over de Oscars en de Time’s Up-toespraak van Oprah bij de Golden Globes. De stem van Mieke ging -net als die van Oprah tijdens haar speech- een octaaf omhoog bij het woordje ‘up’. In gedachten stond ik alvast de afwas te doen op 1 januari 2020.

           

Dagen zonder Halbe (1) staat hier