Raymond Taams - Volgende zomer word ik vijfenveertig, een leeftijd waarop het vroeger sociaal geaccepteerd was om dood te gaan, je plantte je voort rond je vijfentwintigste, twintig jaar later was je nageslacht dan sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen, je stierf en men zei: ‘Nou, goed gedaan, kinderen gemaakt, die te eten gegeven en de basisvaardigheden van het leven bijgebracht, een nieuwe generatie neemt het over’.

Tegenwoordig kun je niet meer onbekommerd doodgaan op je vijfenveertigste, ze zullen op je uitvaart de godganse tijd ‘veel te jong, veel te jong’ roepen, alsof je iets verkeerd deed, zonder diploma van school ging, voortijdig de handdoek in de ring gooide als het ware, nee, gezien de huidige stand van de welvaart en medische voorzieningen mag je pas voorbij de tachtig met opgeheven hoofd het feest verlaten.

De hedendaagse levensverwachting leidt tot twee dingen die mij persoonlijk een doorn in het oog zijn, namelijk sociale druk om maar zo gezond mogelijk te leven en een ongelooflijke hoeveelheid mensen van boven de vijfenveertig in het straatbeeld, waar ik nog een kleine negen maanden over mag klagen zonder van zelfhaat te worden beticht, zelfhaat is trouwens hetzelfde als zelfliefde: soms is het er, vaak niet.

Bovenstaande tweehonderd woorden schreef ik na een korte wandeling heen en terug naar de papierbak naast de Rode Brug, waar ik een tasje met oude DUIC’s en kartonnen verpakkingsresten van etenswaren tegen een metalen klep in een gleuf duwde en probeerde leeg te schudden, dit proces verliep stroef omdat het scharnier veel weerstand bood en mijn tasje propvol zat, het schemerde, er zat kou in de lucht.

Met vijf maanden wintertijd voor de boeg heb ik u geen andere troost te bieden dan Door Een Mens Geschreven Stukken Tekst, ik kijk nu al uit naar de volgende zomer.