Paul Schoolderman - “Wilt u Plusbricks?’’, vroeg de vriendelijke vrouw achter de kassa van de supermarkt aan mij. Blijkbaar had ik nu wel een keer meer dan 15 euro aan boodschappen gedaan en dan geven ze daar meer, maar ik bedankte vriendelijk voor het aanbod. Als ik een supermarkt wil bouwen met de steentjes die ik krijg met mijn aankoopgedrag dan ben ik bang dat zelfs de Noord/Zuidlijn nog eerder klaar is.

Volgens de website van de supermarkt gaat het om nep-LEGO wat ze weggeven. Voor echte LEGO moet je momenteel in de Jaarbeurs zijn. Tot en met dinsdag 27 oktober vindt daar het grootste kinderevenement ter wereld plaats: Lego World. Tijdens dit evenement is inmiddels de grootste legotoren ter wereld gebouwd. Die toren is 35,16 meter hoog geworden en daarmee terecht gekomen in de wereldrecordboeken.

Voor elke meter die gebouwd is, gaat het Deense speelgoedbedrijf 1000 euro doneren voor SOS Kinderdorpen. Ik vind het nogal een karig bedrag, maar beter te snappen als je bedenkt dat Lego eerst 134 miljoen euro moet gaan investeren om milieuvriendelijke blokjes te produceren.

De huidige toren van 580.000 blokjes, oftewel 14.000 kilo aan stenen, is in ieder geval nog uit milieubelastend materiaal gemaakt. Griezelig idee te beseffen dat des te meer kinderen ermee spelen des te meer het milieu naar de kloten geholpen wordt.

Lego heeft heel lang samengewerkt met Shell. Een andere grote vervuiler. De samenwerking is, mede door toedoen van Greenpeace, gestopt, omdat Lego geen besmeurd imago wilde hebben. Ik vind het woord besmeuren overigens heel toepasselijk bij een dergelijk product dat uit olie wordt gemaakt. Maar goed daar gaat dan nu hopelijk verandering in komen…

Vlakbij de Legobeurs worden vluchtelingen opgevangen en zij hebben afgelopen week bloemen uitgedeeld op het station. Als dankbaarheid voor onze Nederlandse gastvrijheid. Misschien dat deze vluchtelingen nog geen televisie hebben gekeken, want Nederlanders zijn niet overal even gastvrij. Misschien moeten deze vluchtelingen op 8 november anders even komen kijken naar de aangekondigde protestmars van Pegida.

Hartverwarmend vind ik de berichten over vrijwilligers die kledingpakketten hebben ingezameld voor de vluchtelingen. Deze worden samengesteld in de oude moskee in de wijk Lombok. Er zijn ook vluchtelingen die meehelpen als vrijwilliger, omdat ze op dit moment nog niet zoveel om handen hebben. Misschien moeten ze Plusbricks gaan sparen, al vraag ik me af hoe je zo’n actie uitlegt aan een vluchteling. Misschien denken zij wel dat ze met de steentjes hun eigen huis moeten bouwen.

Ineens schiet het Legolied mij weer te binnen. ‘Van lego kun je alles maken, een boot, een vliegtuig of een trein, een huis met echte daken. Heel groot of misschien wel piepklein’. In mijn fantasie zie ik boten van lego die wel alle vluchtelingen netjes naar de overkant brengen. Ik zie dat er extra treinen worden gemaakt, zodat de vluchtelingen niet langer meer op elkaar gepakt vervoerd hoeven worden. Ook zie ik dat er complete SOS kinderdorpen worden gebouwd. Met huizen met echte daken en niet voor eigen glorie gemaakte torens. Of het moesten de Twin Towers zijn en waar de legovliegtuigen niet worden bestuurd door moslimterroristen of een depressieve piloot, maar gewoon door een legopoppetje. Waarbij ik vermoed dat de handjes juist bedoeld zijn om alleen een stuurknuppel vast te houden.

Ik besluit toch te gaan sparen voor de Plusbricks en in plaats van het maken van mijn eigen supermarkt, bouw ik mijn eigen wereld. Een wereld die ik als kind voor ogen had toen ik zelf met lego speelde. Een wereld waarin het milieu niet ten koste gaat van een egoïstische consumptiemaatschappij en waarin vluchtelingen niet op de vlucht hoeven te slaan of bang moeten zijn geweerd te worden, omdat ik met mijn lego geen muren opbouw maar juist afbreek en de legopoppetjes vreedzaam naast elkaar leven.

Uit deze illusie wat een prachtige wensdroom leek, word ik wreed verstoord en terug gebracht naar de harde realiteit en het leven van alle dag. Ik stap met mijn voet weer op zo’n klotesteentje.