Fred Penninga - lid van het Utrechtse Stadsdichtersgilde - schrijft wekelijks een actueel stadsgedicht. Dit keer onder de titel:

WE NADEREN STATION UTRECHT CENTRAAL

Eerst maar even die witte, golvende overkapping

een nagebootste, klame branding mét schumkoppen.

Let op! Als dat schuim los waait, rolt het over het strand.

- 

Dan de weidse passage tussen Jaarbeurs en centrum

met plek voor iedereen in beweging én in ruststand.

(Rol)trappen en liften naar de perrons en treinen.

- 

Zichtlijnen, loopgangen, markeringen, klokken

alles lijkt ‘n huiskamer op een veel te grote schaal.

Eureka! Aan één kant, boven de lambrizering: horeca.

 -

Het Centraal Station als spiegel van de ziel van Utrecht

wel flink en markant, maar geen gandeur of chique.

Doe maar gewoon, uitvergroot in het kwadraat.

 -

Overal plek genoeg om op iemand te wachten

en zo mogelijk nog meer plek om afscheid te nemen.

Lachen en huilen vallen samen op het ontmoetingspunt.

- 

Tot slot de piano, vlakbij de afslag naar de doorgang

tot in Hoog Catharijne; als zodanig een grensgeval.

Want: wat was er eerder het station of die piano?