Nestorix - Opa in de optocht

Nestorix - Het is zo langzamerhand een traditie geworden, dat ik met mijn oudste kleindochters (nu beiden 9) de Sint Maartenwandeling meeloop. De meiden gewapend met een fleurige lampion en een paar stevige schoenen.

Opa die geniet van alle die blije kindersmoeltjes en van de ouders die, gemiddeld vanaf halverwege de route, de lampions moeten dragen omdat de verkleumde kinderknuistjes ze niet meer kunnen of willen vasthouden.

In het verleden stonden we wel eens een half uur te kleumen op de Zeedijk, voor de, zeer kunstig in elkaar geknutselde en verlichte, Stadsheilige met zijn dragers in beweging kwam voor een retourtje naar het Domplein. Deze keer was start en finish op het Domplein en ging de route door de zuidelijke binnenstad. Wat mij betreft een gouden keuze.

Als je daar zo met z’n allen loopt, kost het me geen enkele moeite om in mijn gedachten in de historie  terug te gaan, naar de tijd dat processies en optochten regelmatig door de stad trokken. Er werd heel wat afgewandeld in de loop van de eeuwen. Voorafgegaan door heiligenbeelden, vaandels of vlaggen, soms voor of soms tegen iets.

Eigenlijk houd ik helemaal niet zo van optochten. Naast de aanslag van het slentertempo op mijn ruggengwervels, zijn me er te veel voorbeelden in de geschiedenis van mensenmassa’s die opgetogen achter een vaandel  aansjokten, maar wat uiteindelijk tot desastreuze gevolgen leidde.

Voor mij persoonlijk staat de gekozen symboliek van het delen, waarvoor Sint Maarten als voorbeeld zou gelden, dan ook los van een specifieke  levensbeschouwing. Het gaat voor mij om datgene wat een sociale samenleving zou moeten kenmerken. Een beetje betrokkenheid bij elkaar.

Zeker in een tijd, als de huidige, waarin de kwaliteit van de zorg ter discussie staat en het kostenplaatje belangrijker lijkt, dan de zorg voor de medemens, kan het geen kwaad om nog eens te benadrukken dat niet iedereen een plekje op de eerste rij heeft.  

De acteurs die die werkelijkheid langs de route verbeelden, waren dan ook een mooie aanleiding om opa-kleindochter gesprekken te voeren over hoe de wereld in elkaar zit.

Bovendien wat is er mooier dan op een maanverlichte zaterdagavond met een deel van je nazaten door een van de mooiste stukken van onze stad te lopen, en samen met een paar duizend ouders en kinderen en te genieten van muziek, cultuur. historie en na afloop een kop soep.