Nestorix - Vaak vinden columns hun oorsprong in wat je als columnist ziet of meemaakt in het dagelijks leven. Dingen waar je blij van wordt, die je mooi vindt of waar je verdrietig of zelfs boos van wordt. Wat dat betreft valt er heel wat te kiezen deze week.

Maar laat ik me richten op iets wat ik ook mooi vond en wat naar mijn mening veel te weinig mensen hebben meegekregen.

Een klein festival in het Louis Hartlooper Complex aan het Ledig Erf. Utrecht over Utrecht. Utrechters uit stad en provincie die via een film, gedicht, foto of verhaal iets vertellen over wat ze beleven in Utrecht of wat voor hen Utrecht mooi en bijzonder maakt. Een hele reeks persoonlijke documentjes.

Natuurlijk vind je niet alles wat aangeboden wordt even mooi of geslaagd of aangrijpend. Gelukkig is er zoiets als persoonlijke smaak en mag je in dit land zelf bepalen wat je leuk of mooi vindt.

Ik heb veel dingen gezien en gehoord die ik mooi vond. De meeste indruk op mij maakte een korte film over twee broers. Een tweeeiïge tweeling. Net over de twintig. De een, tevens de maker van de film, gezond en aan het begin van een carrière en zijn broer “hulpbehoevend” vanwege spasmen die ontdekt werden in zijn zeer jonge jeugd.

Twee Utrechtse broertjes door hun tweeling-zijn extreem verbonden en toch zo verschillend door de foutjes van moeder natuur.

Ik ben geen filmkenner en ongetwijfeld zullen zij die dat wel zijn van alles kunnen vinden over de filmische kwaliteiten en andere technische kwesties maar dat interesseert me niet.

Ik zat te kijken naar een integer gemaakt portret van jonge mannen die heel direct geconfronteerd worden met het feit dat hun leven ook dat van de ander had kunnen zijn. Hoe ga je daar mee om? Voel je je schuldig omdat jij wel gezond bent? Ben je jaloers omdat je broer wel dingen kan die jij moet missen? Vragen die tot nadenken stemmen. Ook als je niet zelf in die situatie zit. Dat vind ik nou mooi. En wat een ander er van vindt zal me worst zijn.