Nestorix - Volgens een recent onderzoek van het Happy Biking Project vormen de verkeerslichten de grootste ergernis voor 1 op de 3 Utrechtse fietsers. Op zich is dat een uitkomst die niemand zal verbazen.

Er zijn waarschijnlijk heel weinig mensen die genieten van gedwongen oponthoud, terwijl ze op weg naar hun bestemming zijn. Wat dat aangaat zijn fietsers niet uniek. Dat slechts een derde aangeeft de verkeerslichten als belangrijkste bron van frustratie tijdens het fietsen te ervaren, valt me eigenlijk nog mee. Iedereen die regelmatig door de stad fietst kent de beruchte punten zoals Ledig Erf en Kardinaal de Jongweg.

Maar er zijn er veel meer waar we staan te wachten, en ons afvragen op wie. Voor een groot deel van de fietsers is het geen probleem. Die kijken of er iets aankomt en als ze inschatten dat het veilig is, rijden ze vrolijk door. Ik zal niet ontkennen dat ik dat op bepaalde kruisingen ook regelmatig doe. Daar beschouw ik dat rode licht als een vriendelijk bedoelde suggestie van de overheid om vooral goed uit te kijken, want het blijft toch een stom gevoel om ergens stil te gaan staan terwijl er in geen velden of wegen ander verkeer te bekennen is.


Soms rijd ik ook wel eens auto. Dan gebeurt iets vreemds met me. Ik zal het niet in mijn hoofd halen om met een auto doelbewust door rood te rijden. Zelfs niet op plekken waar dat, gezien de verkeerssituatie op dat moment, best zou kunnen. Ik schik mij, zij het mopperend in mijn lot en wacht braaf de door een verkeersdeskundige geplande cyclus voor toevallig niet aanwezige fietsers af.
Ik heb geen flauw idee waarom mijn verkeersanarchistische trekken beteugeld worden zodra ik mij ingeblikt verplaats. Laat staan waarom ze weer terugkeren als ik op de fiets stap. Misschien komt het wel omdat collega-automobilisten net als ik ook gewoon stoppen als het licht op rood springt, terwijl ik al menigmaal de verwensingen van collega fietsers en bijna ongelukken heb moeten incasseren als ik, blijkbaar als enige, zo gek was om te stoppen voor een rood fietserslicht.
Vooralsnog los ik het “verkeerslichtenprobleem” op door routes uit te vinden met zo min mogelijk verkeerslichten. Ik kan het iedereen aanbevelen. Soms scheelt het een kilometer, maar die extra beweging kan geen kwaad en zo zie je nog eens wat van onze prachtstad.