Rene van Maarsseveen - Het is maandagochtend 6 juli. Ik rek mezelf nog eens uit terwijl ik mijn ontbijtje klaarmaak. Wat een fantastisch weekend is het geweest, denk ik, terwijl ik met moeite het gapen onderdruk. Zaterdag struinde ik met vrienden door de stad. Het was druk overal. Hoeveel mensen waren er geweest. Officiële cijfers zijn nog niet beschikbaar. Op de radio spraken ze van een miljoen bezoekers, terwijl de schatting vooraf lag rond 700.000 belangstellenden.

Uiteindelijk vonden we een rustige plek aan de Tolsteegsingel. Daar zagen we de wielrenners voorbijrazen. Wow, dat ging toch een stuk harder dan we hadden verwacht. Rakelings schoten de fietsatleten langs ons heen. Op minder dan een halve meter voelde ik de laminair stromende wind van Tom-Jelte Slagter tegen mijn gezicht slaan. In een reflex verstrakte ik de grip van mijn handen die op het dranghek lagen.

The day after…
Ik neem een hap van mijn boterham met pindakaas. The day after, denk ik. Weken leefden we naar het afgelopen weekend toe. Het boek van Jeroen Wielaert bracht me in de stemming. Vele tijdschriften met telkens nieuwe creatieve invalshoeken verrasten me en maakten me enthousiast voor een sport waar ik me eerder zijdelings voor interesseerde. Deze ochtend voelt als een anticlimax.
Het is voorbij. De 11.000 dranghekken die de firma Agterberg langs 30 kilometer van de route plaatste zijn verwijderd, de gemeentereiniging haalt de laatste broodzakjes, klokkenhuizen, blikjes Tourbier en ander achtergelaten afval van straat en bij koffieautomaten wordt met mooie verhalen afscheid genomen van een evenement dat Utrecht even op de wereldkaart zette.

Wereldstad
Even, denk ik, terwijl ik mijn ontbijtspullen opruim, Utrecht staat even op de wereldkaart? Miljarden mensen zagen de fietsers onder de Dom doorrijden. Met een prachtig pen daalde het camerabeeld van een totaalshot van de historische stad naar een kikvorsperspectief. We zagen de wielrenners over de keien van het Domplein zwoegen. Op hun fietsen balanserend zetten ze zich schrap voor de scherpe bocht bij het winderige gat onder de Domtoren om daarna de smalle Servetstraat te doorklieven.

Amerikanen, Australiërs, Chinezen, Japanners en Zuid-Afrikanen, ze hebben genoten van de televisiebeelden. In gedachten zie ik ze hun computer opstarten, roepend naar hun huisgenoten: ‘dit jaar gaan we naar Utrecht met vakantie, we gaan Utrecht ontdekken’.
Maar ik zie hun aandacht zich ook weer verleggen. Iedereen is weer aan het werk en na twee dagen gaat hun belangstelling naar een plaatselijk sportevenement, de release van de nieuwste film met Angelina Jolie en een aanslag of natuurramp ergens in de wereld. Utrecht is alweer bijna vergeten.

Herhaling
Het is de kracht van herhaling die Utrecht op de wereldkaart kan houden. Zijn daar al plannen voor gemaakt?, vraag ik me af. Café Vooghel, waar het initiatief voor de Grand Départ werd uit uitgeschreven op twee viltjes, bestaat niet meer. Viltjes zijn er nog wel, dus …
Enthousiast geworden pak ik een notitieblokje van de Rabobank van tafel. Leunend op het aanrecht schrijf ik mijn eerste gedachten.

Enkele afleveringen van de Amerikaanse serie Crossing Lines worden in Utrecht opgenomen. De Gemeente initieert een nieuw tweejaarlijks sportevenement met andere Europese steden die net geen hoofdstad zijn. De wedstrijd ‘stunten zonder kosten’ levert prachtige resultaten voor de spectaculaire opening van de grootste fietsenstalling en/of de heropening van de singels. Een volgend boek van Dan Brown speelt rond de Buurtkerk.

Het is allemaal nog wat vergezocht. Toch zie ik in gedachten een fictieve moord in 1675 onder de Dom, een jaar nadat het middenschip verdween. Daarna een moord in DomUnder. Was er dan toch een schat uit het verleden. Er blijkt een samenhang te zijn. De moorden staan niet los van elkaar. Historische feiten en fictie vermengen zich, achtervolgingen door de binnenstad, een vorser op een stoffige zolder en een doortastende speurder. Het opgeloste raadsel wordt door miljoenen volgers van Dan Brown gelezen, de rest van de wereld wacht op de film.

Wat staat mij, denk ik the day after, als inwoner van Utrecht te wachten na het spektakel van afgelopen zaterdag en zondag…