Rene van Maarsseveen - Na het lezen van de column ‘Geachte heer Van Zanen’ van het Utrechts Verbond, vorige week in Nieuws030, gingen er diverse gedachten door me heen. Oke, ook emoties.

Die laatste schieten, als reactie op mijn gedachten, heen en weer van enthousiasme naar kwaadheid en terug. Gelukkig realiseer ik me bij het lezen, dat vele jaren Utrechtse ervaringen over me heen vallen. Ervaringen die verder gaan dan de boodschap van het Utrechts Verbond, maar wel op hetzelfde neerkomen: Utrecht, kom uit de kast.

Het lastige van het onderwerp van deze column is dat het negatief lijkt, terwijl dat niet de bedoeling is. Ik denk daarbij aan mijn toenmalige vriendin. Ze had, en heeft waarschijnlijk nog, een prachtig gezicht. Alles was van een haast gebeeldhouwde perfectie, precies zoals de schepper het heeft bedoeld.

Ze had ook mooi, glanzend haar. Alleen was het zo geknipt dat het aan beide kanten over haar aangezicht viel. Het bedekte haar open, enthousiaste uitstraling die daardoor alleen nog zichtbaar was in haar sprankelende ogen. In plaats van telkens al het moois te benoemen zei ik dat ze haar haren anders zou moeten knippen. Het was goed bedoeld en ik bracht het liefdevol, goed getimed en op de juiste plaats. Maar ze sprak vier dagen geen woord meer tegen me.

In die vriendin zie ik Utrecht. Utrecht is prachtig. Het is ondoenlijk alle mooie dingen van Utrecht op te noemen. We kennen ze, de historische binnenstad, de internationale festivals, de spraakmakende evenementen en de wat minder zichtbare buurtprojecten en burgerinitiatieven. Utrecht is ook heerlijk compact, het heeft alles rondom een klein centrum, het is creatief, het bruist, is veilig en relaxt.

Maar we willen het niet weten. We verschuilen al dat moois achter onze lange haren. Alles wordt incidenteel naar buiten gebracht, alles staat op zichzelf. Het Liszt-festival is een feestje van de muziekliefhebbers, het filmfestival dat van de cinefielen en het Grand Départ van de wielervrienden. Utrecht is als een angstige twijfelhomo die zijn geaardheid alleen vertelt aan zijn ouders, een lievelingsoom en een oude schoolvriend, maar het verzwijgt voor zijn voetbalvrienden en de rest van de wereld.

Kom uit de kast, Utrecht. Laat iedereen weten hoe geweldig je bent. Zie hoe alles wat je doet met elkaar samenhangt of kan samenhangen. Denk verder dan één evenement, één historisch gebouw of één daadkrachtige ondernemer. Treedt homogeen uit de kast en ontdek wat een synergie het kan opleveren als je de creatieve en ondernemende krachten bundelt.

Eindelijk verlost van het juk de kleinste van de vier te zijn en de grootste van de rest. Weg met die identiteit van te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. Wij Utrechters zijn als geen ander in staat de neuzen dezelfde kant op te houden. Wij kennen het hele proces van idee, via realisatie naar continuering.

Het vraagt slechts een kleine mentaliteitsverandering, een kleine wijziging in denken en doen, om die in honderden jaren opgebouwde valse bescheidenheid af te leggen. Werk samen buiten een project, zie kansen om de verlegen creatieve burger, de daadkrachtige eenling en de unieke ondernemer met zijn mooie product erbij te betrekken.

Het motto ‘UtrechtMakenWeSamen’ is goed gekozen. Niet echter, als het bij woorden blijft en Samen bestaat uit het strelen van individuele ego’s. Samen betekent elkaar helpen, stimuleren en het beste naar boven halen met een gemeenschappelijk doel. Dat is inderdaad lastiger dan een schaar pakken, wat mijn toenmalige vriendin een paar weken later deed. Maar zet in ieder geval de kastdeur alvast op een kier.