Rene van Maarsseveen - Twee weken geleden werd ik aangenaam verrast door de column van Jeroen Kreule in het Algemeen Dagblad. Hij schreef over het Trajectum College, voorheen aan de Kruisstraat.

Er waren talrijke oud-leerlingen die hij had kunnen interviewen. Het werden toevallig twee klasgenoten, Fokke Walstijn en de schoolvriend waarmee ik mijn eerste bedrijf begon. Richard Vierbergen.

Bijna vanzelfsprekend gaat zo’n verhaal over de beruchte periode van die school. Wij waren het niet eens met het beleid van hoofd van de school Mulder. We gingen staken en hebben zelfs enige tijd de school bezet. Anders dan sommige oud-leerlingen, die beweren dat ze aan de staking meededen terwijl ik weet dat ze angstig op een afstand bleven, geef ik toe dat ik overdag genoot van de sensatie op de speelplaats. Maar dat ik in de namiddag gewoon naar huis ging en ’s avonds in mijn eigen bed lag.

Zo’n krantenartikel roept los van de inhoud herinneringen op, eigen herinneringen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de schoolkrant. Maud Bredero, Dick, Rob en Jos van Tessel, Luc de Weert en ik vormden de redactie (wellicht dat ik iemand vergeet, sorry). We hadden beslist tegengestelde ideeën, maar elke keer lag er toch een leuk, interessant en maatschappij kritisch krantje. Voor elk wat wils, Lampie heette het volgens mij.

Ik had de jaren ervoor op het Bonifatius college gezeten. De sfeer op het Trajectum was daarbij een wereld van verschil. De strakke organisatie had plaatsgemaakt voor vrijheid. Dat merkte je ook aan de leraren. Dat waren, in ieder geval de leraren die ik had, ontspannen types die hun geheel eigen, zeer persoonlijke, invulling gaven aan de lessen.

Een invulling die, mijns inziens, de lessen ten goede kwam. Ik herinner me de wiskundelessen van Henk Binnendijk. Hij doorspekte de leerstof met veel humor en praktische voorbeelden, wat toen nog helemaal niet gebruikelijk was. Wellicht was dat de reden dat hij op een gegeven moment, tijdens het schooljaar, vertrok om op het Baarns Lyceum wiskundeles te geven aan onze huidige koning.

Ook Peter de Jongh, volgens mij gaf hij Nederlands, was een verhaal apart. Hij kwam altijd in één van zijn MG’s naar school en had prachtige en leerzame verhalen over zijn autohobby en de zakelijke activiteiten naast zijn leraarschap. En wat te denken van natuurkundeleraar Hans de Rijk, die ik toen al kende als de internationaal bekende Bruno Ernst, schrijver over de tekenaar Escher. Hij was ook initiator geweest van de tijdschriften Archimedes en Pythagoras, waarvan ik toen abonnee was. Ineens was hij mijn leraar. Overigens even plotseling was hij weer weg. Zonder dat we wisten waarom stond er van de ene op de andere dag een andere natuurkundeleraar voor de klas.

Natuurlijk zijn er veel meer herinneringen. Ook persoonlijke. Zoals toen ik een vernietigende kritiek kreeg na mijn spreekbeurt over punk. Ik had het opgefleurd met muziek van The Damned, The Ramones en Tom Petty. Opgefleurd? Daar had de muziekleraar, wiens naam ik vanzelfsprekend ben vergeten (of heb verdrongen), heel andere ideeën over.

Leuk dat zo’n artikel in het AD allemaal herinneringen naar boven brengt. In die wetenschap schreef ik deze column op Nieuws030. In de verwachting dat het ook bij de lezer mooie herinneringen oproept. Zijn of haar eigen herinneringen.