René van Maarsseveen - Het waren twee weken van financiële tegenvallers bij op zich wellicht mooie Utrechtse projecten. En dus waren er nogal wat reacties die ik optekende: "Ja hoor, de megalomane uitvoering zorgde weer voor problemen." "Geen van de betrokkenen trekt het boetekleed aan." "De realiteit van hun onbenul wordt, zoals altijd, verhuld door de lade met slappe argumenten open te trekken."

En de tegenvallers, altijd vertaald naar financiële armoe, moeten weer met gemeenschapsgeld worden aangevuld.

Verscheidene reacties

In de gesprekken die ik had met vrienden, collega’s en anderen die Utrecht een warm hart toedragen kwam een verscheidenheid aan reacties naar voren. De mooiste vond ik die van een vriend met meerdere winkels. Hij zei het jammer te vinden dat direct betrokkenen bij een DomUnder, Muziektheater of ander ontspoord project nooit zeggen, ‘sorry, ik heb een foute inschatting gemaakt’. 

Hij heeft gelijk, hoewel in het geval van DomUnder de bestuursleden hebben aangekondigd op te stappen en in het geval van het Muziekcentrum de 'schuldigen' in het verleden liggen en de huidige organisatie de problemen mag oplossen.

Maar goed, altijd ligt het aan de aannemer, of een foute constructie, de te hoge huur en andere flauwekul. Nooit zegt een directeur, ‘mijn salaris is inderdaad wat hoog in verhouding tot de totale begroting’ of als een echte ondernemer, ‘ik geloof hierin en stel mijn salaris uit tot het een succes is’.

Mijn conclusie is ‘flapdrollen zijn het. Ze wanen zich ondernemers, maar zijn in feite semi-ambtenaren met hoogmoedswaanzin, gebrek aan realiteit en ze zijn gespeend van echte creativiteit’. Deze zin uitsprekend, eindigt het met een zucht als een ‘ach’. Waar hoorde ik die eerder.

Leren ze het nooit

Nee, ze leren het nooit. Terwijl ieder verstandig mens aan een viltje genoeg heeft om kansen in te schatten, leiden de hotemetoten aan schromeloze zelfoverschatting. Eerst het salaris veiligstellen, daarna het ego bevredigen en tenslotte eens kijken hoe de gemeenschap ermee is gediend.

Ik besluit nogmaals me er niet meer druk over te maken. Tijdens verjaardagen ga ik bij de ome Karels en andere grappenmakers zitten. En de krant wissel ik in voor websites als goednieuws en worldsbestnews.

Dat laatste ondanks de ervaring dat veel goed nieuws in de toekomst toch weer tot een verhaal van geldgebrek, opgelopen bouwkosten en andere ‘onvoorziene’ problemen kan leiden.