Armand Leenaers - Spraakmakend is de wijk nooit geworden maar om er dan maar nauwelijks acht op te slaan zoals gemeente en media doen, dat verdienen de bewoners niet.

Ik heb het over Lunetten, de op het eerste gezicht doorsnee woonwijk aan de zuidoostkant van de stad. Ingeklemd tussen de Waterlinieweg, snelwegen en het spoor is de wijk ietwat afgezonderd van de rest van de stad. Waar lange tijd niet gebouwd mocht worden door toedoen van de vestingwerken (de vier 'Lunetten'), is eind jaren zeventig begonnen met de aanleg van een moderne nieuwbouwwijk in de vorm van een bloemkool. 

Lunetten was lange tijd een wat saaie woonwijk waar je niet dood gevonden wilde worden. De binnenstad, daar gebeurde het. Nou, daar ben ik van teruggekomen en met mij vele Utrechters die lekker willen wonen voor een redelijke prijs. Veel groen, volkstuinen, ruime parken met water, winkelvoorzieningen, scholen, sportvelden, een cultureel centrum, NS-station, kinderboerderij en dichtbij de uitvalswegen is het een prima thuis voor studenten, gezinnen en ouderen. Een dorp waar de mensen elkaar kennen maar toch snel in de grote stad zijn.

Station Lunetten.

Historie

In 2017 werd het 40-jarig bestaan gevierd. De Historische Kring Lunetten presenteerde de tentoonstelling 'Lunetten, van weiland naar wijk'. Dit gaf een aardig inzicht in de interessante ontstaansgeschiedenis. Voorzitter Lisette le Blanc schetste bij de opening een wenkend toekomstvisioen over het begin van een museum en stelde dat over 50 jaar Lunetten zelfs beschermd gebied zal zijn. Later dat jaar volgden een expositie over het station en vorig jaar waren de jaren zeventig (vóór de bouw) aan de beurt. Sinds kort is de vierde expositie te bekijken. Deze gaat over de winkels en de bouw van het winkelcentrum.

Aan historisch besef dus geen gebrek in Lunetten. Bij het 25-jarig bestaan in 2004 verscheen een gedegen boek van de hand van historicus Maarten Brinkman. Destijds was de verwachting dat dit de laatste grote uitbreiding van Utrecht zou zijn en daar wilde de gemeente iets bijzonders van maken. En een nieuw maatschappelijk verschijnsel stak de kop op: inspraak. Bewoners konden kiezen uit bijvoorbeeld een open haard of een dakterras in de eerste huurwoningen aan de Simplonbaan. Een mooi ideaal maar het bleek al snel te duur. Uiteindelijk heeft de woningbouwvereniging deze ruime huizen verkocht en kreeg ik er in 1992 een in mijn bezit en woonde daar tot 2017.

Twee gezichten

Zijn er dan geen minpunten? Natuurlijk wel. Het zwembad is er nooit gekomen en het blijft vreemd (en gevaarlijk) dat de wijk maar één ontsluitingsweg heeft. Zodra er iets gebeurt op de Waterlinieweg slibt Lunetten dicht en is het onbereikbaar voor gemotoriseerd verkeer. De weg naar Hoograven is immers een busbaan.

De gunstige ligging bij snelwegen heeft als keerzijde een permanente aanslag op de luchtkwaliteit. 'Laat Lunetten niet stikken' is de naam van de actiegroep die zich verzet tegen verbreding van de A27 bij Amelisweerd. 

Het relatieve succes van Lunetten en de gemiddelde scores op ranglijstjes hebben ook tot gevolg dat de gemeente weinig aandacht heeft voor de wijk. Treurig is de teloorgang van cultureel centrum De Musketon. Ooit was het een bruisende ontmoetingsplaats voor cursisten en wijkbewoners met o.a. een levendige bibliotheek en druk bezette theaterzaal. Achterstallig onderhoud en bezuinigingen hebben diepe sporen achtergelaten. Sinds begin van dit jaar is er eindelijk sprake van een verbouwing maar de concrete invulling ontbreekt. Aan de bewoners ligt het niet. De betrokkenheid bij de wijk is groot. Het Bewonersoverleg Lunetten (BOL) is sinds jaar en dag in touw om de wijk leefbaar te houden.

Musketon.

Dit alles zorgt ervoor dat de wijk twee gezichten heeft gekregen zoals RTV Utrecht bij het 40-jarig bestaan in 2017 vaststelde (zie verslag). De tijd zal leren of deze Utrechtse parel zijn glans terugkrijgt.