Anaï Garcia gaat voor Nieuws030 door Utrecht onder de titel: Ik verwonder mij over... de mevrouw van de sportschool.

Soms heb je van die mensen die je liever ontwijkt. Mensen waar je ongemakkelijk van wordt, niet mee in gesprek wil raken en zelfs niet wil aankijken. Ik heb dat met een mevrouw die ik elke zaterdagochtend zou kunnen tegenkomen in de sportschool in Utrecht.

Zij gaat naar het yoga-lesje, ben ik achter gekomen. Ik niet, ik maak gewoon gebruik van de fitnessapparaten. Tijdens het sporten heb ik dus geen last van haar, nee in de kleedkamer, daar kunnen onze paden elkaar kruisen. Vaak staat ze te douchen, zingt, sopt zichzelf lekker in en maakt kreungeluiden. Ze is al wat op leeftijd en heeft duidelijk haar hele leven gerookt, zo’n kreun is het. Ik keek daar de eerste keer van op. Daar staat iemand heel erg te genieten van haar douche-momentje dacht ik, maar oké, ieder zijn ding.

Het begint gevaarlijk te worden als je oogcontact met haar maakt. Ze begint te praten, eigenlijk gewoon uit het niets te vertellen en houdt niet meer op. En dat terwijl ze nog naakt onder de douche staat. Waar moet je dan naartoe kijken? Ik denk dan alleen maar: niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken. En wat doe je dan? Juist: naar beneden kijken. Ik weet nu inmiddels, net zoals een hoop anderen zaterdagochtend sporters, dat je gewoon geen oogcontact met haar moet maken. Helaas was er een nieuwe sporter bij gekomen en ja, daar had ze een prooi.

Ze begint het gesprek zo:

‘Lekker gesport?’

‘Ja, heerlijk. Jij ook?’

‘Ja, zeker. Voelt zo fijn he als je klaar bent met sporten. Ik moet altijd meteen douchen hoor. Als ik niet douche dan voelt het alsof ik iets heb overgeslagen. Ik ga ook altijd nog in de sauna. Ga je daar weleens in?'

‘Nee… eigenlijk nooit’

‘Moet je doen joh!! Is heerlijk. Ik kan nu alleen niet gaan. Zit in de overgang weet je’

‘Oh…’

‘Wijffie je moet eens weten, ik bloed als een rund!’

‘Oh.’

‘Ja, ik kan ook niet zo lang weg blijven hoor. Ik heb twee katten thuis en die kunnen echt niet zonder mij. Als ik weg ben dan missen ze me echt. Ja, zaterdagochtend moet ik gewoon sporten dus dan zit er niets anders op he. Ze moeten het ook gewoon leren hoor, dat mama af en toe weg moet!’

Goed, dit gaat dan nog een tijdje door. Mevrouw vertelt alles wat in haar opkomt en vertelt dit ongegeneerd, luidkeels in de kleedkamer. Iedereen die al een keer door haar te grazen is genomen loopt met een boog om haar heen en wacht tot ze een volgend slachtoffer heeft gevonden.

Soms denk ik ook dat ze de sportschool als een buurthuis ziet, waar ze gezellig al haar avonturen van afgelopen week kan vertellen aan iemand, Omdat ze waarschijnlijk niemand heeft. Triest is het wel. Gelukkig heeft ze de sportschool nog… en ons. 

-

Anaï Garcia publiceert nog meer blogs via: feelgoodnow.nu