Frans de Jonge - Een van de leuke kanten van m’n werk als plakker is het lokale karakter. Het liefst werk ik voor Utrechtse organisaties, om die onder de aandacht te brengen van het Utrechtse publiek. En omdat ik het al zo lang doe, weet ik soms meer dan de mensen die pas kort bij een organisatie werken. 

De Utrechtse Theater Initiatieven bestaan al lang niet meer, die zijn veranderd in de Paardenkathedraal. Ik herinner me nog dat ik affiches haalde bij Jetta, en dat haar kleine dochter verlegen tegen haar aan in de deuropening stond. 

Ondertussen is Jetta met pensioen, en heb ik al eens voor haar dochter een opdracht uitgevoerd. Sinds de geboorte van haar kind heeft ze ander werk gevonden. De naam Paardenkathedraal slaat nu op het gebouw waar Theater Utrecht vaak optreedt. Theater Utrecht is vooralsnog de laatste naam van het gezelschap.

Theater Utrecht levert mooie posters bij hun voorstellingen, die een plezier zijn om te plakken. De laatste serie bestaat uit meer dan levensgrote portretten, die de kijker recht aan kijken. 

“What is Love” is hun laatste voorstelling, gemaakt samen met DOX. Op de poster het gezicht van Gary ‘Duimalot’ Gravenbeek. In het gezicht heeft de performer meerdere piercings. Om het beeld nog meer kracht mee te geven, loopt er een scheur van onder tot boven door het gezicht. 

De acteur is een enthousiaste Utrechter. Van een medewerker van café Tilt hoorde ik dat hij had gezien hoe de acteur een foto van de poster in het halletje had gemaakt. 

In hetzelfde café had ik ook al eens de regisseur van het theatergezelschap gezien. Het was Thibaud Delpeut die met z’n dochtertje zat te genieten van z’n rust. Het is niet altijd gepast om iemand te storen, maar een korte opmerking over m’n werk kan ik vaak niet laten. 

Niet dat ik alle medewerkers uit het culturele leven ken, maar ik hoor vaak van hun bestaan. Meestal is dat als ik een poster ophang. Zo zei een medewerker van een Tattooshop dat hij Gary onlangs nog had aangesproken op z’n versieringen. Ik heb hem een poster meegegeven om in z’n zaak op te hangen. Cultuur brengt mensen bij elkaar, al is het maar de plakker met de rest van de wereld. 

Het zou bijna de Utrechtse Grachtengordel kunnen zijn, alleen zijn bekende Utrechters hier veel makkelijker te benaderen. Actrices serveren het eten, Journaal-medewerkers zitten op het terras en lezen hun krantje, en regisseurs zitten gezellig met hun kind in het café.  

Ik noem Utrecht graag het grootste dorp van Nederland, in plaats van de vierde stad. Zo’n Swiebertje-dorp waar de landloper bij de burgemeester achterom komt, en waar je iedereen kunt aanspreken.