Frans de Plakker - De posters volgen elkaar al weer op. Nog niet met de regelmaat van voor de corona, maar mijn werk lijkt weer te beginnen. Het is in ieder geval een mooie reden om weer door de stad te fietsen. Er zijn nog geen voorstellingen gepland die op zoek zijn naar publiek, maar er is wel een theaterjubileum. Aluin bestaat 30 jaar. En in alle bescheidenheid vragen ze me of ik dat de stad wil laten weten. 

Het al bijna volle affichebord van de schouwburg met daarop de jubileumposter van Aluin. De mensen aan de leestafel ontbreken nog, maar de bezoekers van het terras, en van festival Spring zien dat er weer iets te vieren is.

Het is een feestje zonder publiek, voor een theatergezelschap moet dat wel heel vreemd zijn. Om het toch feestelijk te maken, geven ze een boek uit: 30 Verhalen over 30 jaar Aluin, door 30 verschillende vrienden van het gezelschap. Als ik het boek lees, herken ik sommige verhalen, maar veel gaat aan de plakker voorbij. 

In de frames van de HKU Utrechts Cultuur. Naast 2x Aluin DOX en het Literatuurhuis.

Veel van de acteurs heb ik als student op de HKU gezien, de opleiding waar de meeste mensen van Aluin gestudeerd hebben. En daar zit natuurlijk het publiek om m’n theateraffiches aan te laten zien. 

Studenten van de HKU kijken naar de affiche van de Bakchanten van Aluin.

In de jaren 90 is er het Utrechts Model. Een aantal jonge Utrechtse theatergezelschappen begint te spelen. Ik geloof niet dat Aluin in die beginjaren affiches laat verspreiden. M’n collega Jantje, van de Vrije Vloer, plakt voor ‘Growing Up in Public’. Het Barre Land plakt eerst gewoon zelf, daarna mag ik ook voor hen werken.  

Van Aluin herinner ik me uit die tijd een groot geveldoek van een bebloede blote rug, van de voorstelling Medea. De doekenschilder werkt in theater Kikker, in dezelfde ruimte waar de groep oefent, alleen niet tegelijk.  

Later help ik Ruben Poncia dat bedrijf over te nemen. Hij schildert voor theater Kikker totdat de geveldoeken schildering wordt overgenomen door digitale printers. Ruben begint aan een carrière als 3D tekenaar. Hij werkt nu over de hele wereld. 

De Bastaard is het stamcafé van Aluin, daarom geef ik de affiches van hen daar een mooie plek.

Ondertussen hebt ik al heel wat verschillende affiches voor Aluin geplakt. M’n favoriet is die van de Aluintuin. Op de affiche staat een foto van een mooie jonge vrouw, het lijkt wel een oude Russische foto.  

De Aluintuin is een soort bonte avond voor theaterliefhebbers in het pand van Aluin. Dat is ook de voorstelling die het meeste indruk op me gemaakt heeft.  

In de stamkroeg van Aluin: theatercafe de Bastaard hangt de poster van de Aluintuin op een centrale plek, tussen het andere culturele aanbod. (2018)

Dat Aluin midden in de maatschappij staat merk ik aan de reacties op de affiches van de voorstelling DOS enkele jaren geleden. Utrechtse voetbalgeschiedenis in het theater. Ik hang zo'n affiche in de outdoor kledingwinkel van (de inmiddels overleden) Loek Snatager aan de Oudegracht. Spontaan wijst Loek z’n oom aan op de affiche, en vraagt of hij een affiche mag hebben voor het familiealbum. Z’n oom (Temming) was een van de spelers in het beroemde duel uit 1958 waarbij DOS landskampioen werd.  

Dit is waarom ik m’n werk zo gemist heb afgelopen maanden. Met veel plezier breng ik de affiches rond van voorstellingen waar de artiesten met veel plezier laten zien wat ze kunnen. En het publiek zal het ook gemist hebben en nu weer staan te popelen om te genieten van al dat moois.