Ook Utrecht ontsnapt niet aan de ramp van het coronavirus. Hoe beleven de Utrechters dat? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Peter Gieling - “Schrijf eens een persoonlijke beleving was de vraag”. Net een jaar gepensioneerd. En ja, dat is best lekker. Toch zit zo’n eerste jaar al snel weer vol. Minder druk, minder spannend en minder belangrijk, maar toch wel voortdurend bezig. Want ja, ik wil natuurlijk wel bezig blijven, er toe doen, mee kunnen praten en wat niet meer.

Één van de nieuwe stressoren is sinds mijn afzwaaien kiezen. Kiezen tussen en uit de vele culturele evenementen. Die ook handig en strak plannen, want de beetje “must have beens” of must have seens”, worden druk bezocht. De tranen van Eros en de Oud Utrecht bijeenkomst over het nieuw verschenen Stegenboek zijn daar recente voorbeelden van.

Ook het bijwonen van alle informatieve bijeenkomsten over Utrecht (wel handig als stadsgids en “Utrecht-gek”) en het lezen van alles wat op dat vlak verschijnt is een immense klus geworden. En ik had daar zo naar uitgekeken (na mijn pensioen...) Nee zeggen tegen mensen die even willen sparren of op zoek zijn naar wijze raad, not done. Daarnaast een aantal zorgtaken, die ik met grote liefde doe (oude moeder en kleinzoon als belangrijksten daarvan).

Juist op het moment dat ik me opgeef voor een volgende hobby (aspirant klokkenluider bij het gelijknamige Gilde) en besef dat ik dit op termijn wel weer moet in passen in mijn agenda, komt de verlossing! Thuis blijven!! Alle afspraken afzeggen!!! En zonder daar uitleg over te hoeven geven. De oorzaak is pijnlijk en zal een hoop leed veroorzaken besef ik. En even baal ik er van dat een aantal zaken waar ik naar uitkijk vermoedelijk niet door gaan.

Maar met het voortschrijden van de tijd begin ik te genieten van de rust. Voel ik hoe mijn lijf daar op reageert. Mijn bloeddruk is nog zelden zo laag geweest om maar eens wat te noemen. Eindelijk lees ik de boeken die ik jaren lonkend in mijn boekenkast heb staan. En de tijdschriften waarop ik geabonneerd ben. Ook de kookboeken blijken heerlijke recepten te bevatten, die er mede voor zorgen dat mijn kookkunsten met sprongen vooruit gaan. De fitnessapparaten in huis beginnen hun geld meer dan op te brengen en dat is inmiddels aan het fysieke lichaam te zien.

Het is genieten om op de stillere momenten ‘s morgens vroeg of ‘s avonds door de stad te lopen. Beelden waren daar al snel van op YouTube te zien, maar het zelf te ervaren, geweldig! En ja, een terrasje of een keer lekker uit eten mis ik wel, maar in de frequentie van het tijdperk voor...?

De grootse uitdaging die ik zie aankomen als het groene licht weer wordt gegeven? Hoe ontwikkel ik een nieuwe balans, één die dichter bij mijn huidige levenspatroon ligt dan dat van vóór...! Geen keuzestress meer, geen FOMO (fear of missing out). En als mogelijke “bijvangst” breder gezien, hoop ik op geen idiote druktes meer rond allerlei evenementen. Geen overbelaste zorg-, onderwijs- en politieapparaten om er maar eens een paar te noemen. Maar het liefst geen overbelaste en overvraagde mensen meer.

Geluk blijkt toch vooral in zaken te zitten als gezondheid, saamhorigheid en aandacht voor elkaar. En minder in meer bezit, meer feesten en meer doen/bezig zijn. Als het om de snelheid gaat, is meer de goede “maat” zoeken in het leven, dé opdracht voor de huidige samenleving. Maar in ieder geval een “klus” voor mijzelf. Dat is voor mij het teken dat de natuur ons heeft gegeven. Mijn vriend Ton vroeg, zoals gezegd, om een persoonlijke beleving. Voor hij waard is, bij deze...