Ook Utrecht ontsnapt niet aan de ramp van het coronavirus. Hoe beleven de Utrechters dat? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Vincent Oldenborg - Inmiddels zijn we een maand in “intelligente” lock down. Scholen dicht, horeca dicht, geen evenementen zoals gezellige concertjes op zondagmiddag. Geen sportwedstrijden en heel, heel veel zieke mensen. En, diep triest, heel veel mensen die inmiddels aan het corona-virus bezweken zijn en nog dagelijks bezwijken.

Ook ik ben onderdeel geworden van de anderhalve meter samenleving, van de handen was samenleving. Ik ontmoet mijn kinderen en kleinkinderen alleen nog in het park onder de flat waar wij elkaar op veilige afstand begroeten met een oosterse buiging. 

Het groepje vaste hondenuitlaters dat ik al jaren elke morgen steevast in het park tref, houdt braaf afstand van elkaar tijdens de wandeling rond de vijver. Vrienden ontmoet ik voornamelijk online. 

Het corona-virus dat dit heeft veroorzaakt, is een nieuwe “ster” onder de ziekteverwekkers. Het valt niemand te verwijten dat er geen panklare oplossingen voorhanden zijn en opeens leven we dus met zijn allen in een wereldwijde proeftuin, waarbij wij zelf het proefdier zijn. 

Alle ogen zijn gericht op de wetenschap. We willen antwoorden en oplossingen en we willen ze nu. Zelfs veel mensen, bestuurders en gewone mensen, die er de laatste jaren een hobby van gemaakt hebben om het belang van wetenschappelijk onderzoek, wanneer de uitkomsten hen niet bevielen, onder het tapijt te vegen, vragen nu om snelle en eenduidige antwoorden.  

Wetenschappers zijn gewend om met onzekerheden te werken. Het wezen van de wetenschap is immers voortschrijdend inzicht. Je hebt een vermoeden hoe het zou kunnen werken. Je doet een reeks experimenten onder het motto “meten is weten”  en als het meezit kun je concluderen of het vermoeden klopte of niet. Hierbij is nee wetenschappelijk net zo’n waardevol antwoord als ja.

Maar de tijd dringt want elke dag sterven er wereldwijd duizenden mensen, lopen ziekenhuis overvol, raken miljoenen mensen hun baan kwijt, vallen bedrijven om en dus worden blijvende onzekerheden niet geaccepteerd.

Door de lockdown ben ik nog meer een nieuwsvreter geworden dan normaal. Met name de Amerikaanse newssites, zoals CNN, Washington Post, New York Times en Foxnews geven gezamenlijk een interessant en vaak onthutsend beeld van het land van de ongekende mogelijkheden.

Tegelijkertijd realiseer je je weer dat je ten onrechte de Verenigde Staten beschouwt als één land. Niets is minder waar. Eigenlijk moet je de VS beschouwen als de Europese Unie maar dan met ruim vijftig staten in plaats van nog geen dertig. Dan zie je dat de tegenstellingen aan de andere kant van de oceaan niet zo anders zijn dan in ons eigen werelddeel. Ook daar heb je gouverneurs als de Hongaarse Orban en ook daar heb je Merkels, Macrons en Ruttes. Een van de grote verschillen tussen Europa en de VS is natuurlijk die ene unieke factor die wij hier niet hebben. 

Donald Trump.

Ik heb nu een aantal van zijn persbriefings gezien en volg al enige jaren zijn tweets en dan tel ik mijn zegeningen. Je zal toch in een land wonen waar zo’n man aan de macht is en waar dan ook nog miljoenen Amerikanen juichend achteraan lopen en zijn uitspraken als het heilige woord beschouwen. 

Ik mis de knuffels van hen die mij lief zijn. Ik baal dat ik met dit mooie weer niet lekker bij de kroeg op het terras kan zitten. Ik zou dolgraag willen weten of ik inderdaad al een milde tik van het virus gehad heb, zoals ik vermoed. Ik zou willen dat we het nieuwe normaal kunnen vermijden, maar wat ben ik overtuigd geraakt van dat oude spreekwoord: “Oost, west, thuis best”. 

Blijf gezond en hou vol.