Dik Binnendijk - “Ze komt donderdagochtend nog een keer door onze straat ... half negen. Zijn jullie er ook?” Bep liep naar ons toe. Ze liet ons de rouwkaart lezen. Corrie, Martha, Hedwig, ik en nog een paar anderen waren zondagmorgen bezig in de Binnentuin: onkruid wieden en afgestorven plantendelen wegknippen. Die Binnentuin ligt in Wijk C tussen de Waterstraat, Willemstraat, Bergstraat en Dirck van Zuylenstraat en is overdag toegankelijk.

Op 94-jarige leeftijd is van ons heengegaan Wilhelmina Reijken -Tante Mien -

Geboren op 24 maart 1926 in Utrecht en overleden in Zeist op 10 september 2020.

Nichten en neef. 

Corrie wilde het correspondentieadres overschrijven en Martha ook, dus ik heb de kaart maar even onder mijn kopieerapparaat gelegd. De crematie zou plaats vinden in het oudste crematorium van ons land: Westerveld in het Noord-Hollandse dorp Driehuis, schuin onder IJmuiden. Dat was de wens van Mien zelf; daar is ook haar moeder gecremeerd. Maar op woensdagavond konden we gelukkig ook afscheid nemen bij Uitvaartverzorging Agterberg in de Wolter Heukelslaan. Corrie, Martha en ik zijn daar op de fiets naar toegegaan.

Tante Mien ken ik als Mien. Ze is nooit getrouwd geweest en woonde op haarzelf in de Dirck van Zuylenstraat. In dat huis is ze ook geboren net als haar vier of vijf broers en zussen. Volgens Corrie was Mien de oudste ‘echte’ Wijk C-ster: in de wijk geboren en er blijven wonen totdat het niet meer ging.

We zagen elkaar meestal in Albert Heijn in Hoog Catharijne: in de supermarkt zelf, op weg daar naar toe of met boodschappentassen vol weer op weg naar huis. Op woensdag en vrijdag ging Mien rond half elf altijd met haar buurvrouw Annie samen boodschappen doen. Dat was en is ook mijn vaste AH-tijd. En dan hadden we een praatje over het weer, gezondheid of een gebeurtenis uit de buurt.

Zagen we elkaar een of twee weken niet, dan hadden we het daarover. “Je was toch niet ziek?” of “Was je op vakantie?” De dames hadden een veel rustiger wandeltempo dan ik, dus als we uitgekletst waren liep ik alleen verder. Hun tempo werd nog langzamer toen Annie aan de rollator moest. Na een paar jaar zat Annie in een rolstoel geduwd door haar dochter Annie. Dus soms kwam ik een triootje dames tegen, maar steeds vaker Mien alleen.

Op een gegeven moment hoorde ik dat Mien dement begon te worden. Ik heb er eigenlijk niets van gemerkt tijdens onze AH-gesprekjes. Ach, ik vergeet al jaren regelmatig namen. Bovendien komt dementie of Alzheimer ook in mijn familie voor, dus ik ben het wel gewend. Vijf jaar geleden was Mien ineens weg: afgevoerd naar een afdeling voor demente bejaarden. Maar waar naar toe?

Corrie heeft het uitgezocht en met enige moeite kwam ze erachter dat Mien in Zeist zat. We zouden samen nog een keer op de fiets naar haar toe gaan, maar dat is nooit gebeurd. Wel zijn Corrie en haar man Ad nog twee keer per auto bij Mien langs geweest. De laatste keer herkende Mien Corrie al niet meer. Annie is een paar jaar geleden overleden. Aan Mien dacht ik nog maar zelden, totdat Bep zondag met die rouwkaart kwam.

Mocht ik zelf Alzheimer krijgen dan hoop ik dat ik - voordat ik me helemaal in mijn dementiekoker heb teruggetrokken of erin ben geschopt - een verlossend spuitje heb gehad. In ieder geval moet ik eindelijk eens mijn euthanasieverklaring gaan schrijven... maar dat zeg ik al dik twee jaar.