Vanaf eind augustus wordt de woning van Dik Binnendijk vertimmerd van een F-energielabel-huis tot een zuiniger C-energielabel-woning. En natuurlijk gaat niet alles volgens plan. Deel 3 van de Energievertimmering. 
   

Met een grote zucht van verlichting was ik maandagavond 1 september voor mijn gevoel klaar. De isolatiemannen konden dinsdagmorgen vroeg gaan beginnen met de binnenkant van mijn dak. Voor het ontruimen van de zolder ben ik in totaal ruim negentien uur bezig geweest. En met de ontruiming van mijn slaapkamer zelfs meer dan eenentwintig uur. In totaal dus een dikke veertig uur: een ouderwetse werkweek als je alles bij elkaar optelt! Dat was veel meer dan ik had verwacht. 

Op mijn slaapkamer moest ik mijn zelfgebouwde klerenkast onder het schuine dak leegmaken en ook - als dat lukte - alle planken eruit halen. Ik verdomde het om de kast te slopen. Ook een gevoelsmatige kwestie. Het hout dat ik voor de constructie gebruikt heb, was grotendeels afvalhout en spaanplaten die in 1986 gebruikt waren bij de bouw van De Bijenkorf aan de Lange Viestraat. 

Mijn kleding, handdoeken en beddengoed uit de kast heb ik in zo’n vijfentwintig vuilniszakken twee trappen af naar mijn woonkamer gebracht en onder de trap gelegd. Op elke zak had ik een tekst geschreven bijvoorbeeld: 3.1. sokken/onderbroeken: 3de kast, 1ste plank of 2.2. T-shirts 3: 2de kast, 2de plank (3 zakken met T-shirts!). 

Boven op die stapel zakken kwam nog eens de kleding uit de hangkast. Uiteindelijk heb ik ook drie volle zakken met afgedankte kleding weggebracht naar de textielcontainer bij de Jacobikerk. En ik had het idee van mijn zus Petra omarmd: maak een apart stapeltje schone kleren voor vijf dagen. Dan hoefde ik niet tussen al die vuilniszakken op zoek te gaan naar zak 3.1. sokken/onderbroeken.

25 vuilzakken kleding onder de trap. Foto: Dik Binnendijk

Aan het eind van zo’n traploopsessie voelde ik mijn knieën en kuiten wel. Al eerder bij het ontruimen van de zolder merkte ik dat ik ’s avonds in bed ineens een krampaanval kon krijgen in een been. Ik vloog dan mijn bed uit en kreeg vaak in het andere been ook meteen kramp. Zeg maar: dubbele dakisolatiekramp!

De vertimmerherrie viel mee en vond vooral boven mijn hoofd plaats. Ik sliep op een matras in mijn werkkamer. Ik ben gewoon thuisgebleven, hoewel ik een slaapadres had op zo’n tien minuten fietsen afstand. Was ik daar wel gaan slapen, dan had ik elke ochtend kwart over zeven weer thuis moeten zijn voor de mannen.

Ik ben de tel kwijt maar ik geloof dat er zes rollen PIF-isolatiemateriaal op zolder en in mijn slaperkamer verwerkt zijn. Een rol is zo’n 1,20 m. hoog en heeft een diameter van ruim een meter. Een paar dagen heb ik met drie van die rollen in mijn huiskamer doorgebracht. PIF is een meerlaagse isolatie van ruim 8 cm dik. Volgens de bedrijfsreclame is het ‘opgebouwd uit robuuste luchtkamers en meerdere lagen warmte-reflecterend aluminium. Licht van gewicht, dun en supermakkelijk te verwerken.’ 

Op mijn zolder kun je nauwelijks rechtop staan. Daarom werd er daar alleen tegen het dak een PIF-laag aangebracht. In de slaapkamer kwam er wel een wit kunststof MDF-wandje voor de isolatielaag. MDF is gemaakt van houtresten (zaagsel en houtsnippers) en vermalen tot fijne vezels, die weer vermengd zijn met een polymere kunsthars (ureumformaldehyde) en daarna geperst tot platen. Het lijkt op veredeld dik karton. Of zo’n wand veel gewicht kan dragen betwijfel ik. Ik heb het nog maar niet uitgeprobeerd. 

Drie Poolse mannen van het dak- en muurisolatiebedrijf Comfort Company uit het Gelderse Ulft zijn drie dagen met de isolatie en aftimmering bezig geweest. Ze spraken gelukkig Engels. Pjotr was er elke dag. Hij werd een dag door Jakob geassisteerd en een dag door Damian. Het was een gezellig stel; ze begonnen om half acht. Ik zorgde voor driemaal per dag koffie. 

Isolatielaag tegen het zolderdak (is een dag later afgewerkt). Foto: Dik Binnendijk

Ik ben tevreden met hun vertimmering; ook omdat Pjotr mijn klerenkast intact heeft gelaten! Een vrij essentiële plankdrager was wel gesloopt, dus - terwijl ze nog bezig waren - begon ik al te bedenken hoe ik dat moest oplossen. Dat is uiteindelijk gelukt.

Vrijdagmiddag reden Damian en Pjotr in hun busje weg. Bij het wegrijden draaide Pjotr het raampje open en riep lachend in het Engels: “Als ik hier in de buurt ben, kom ik weer koffie bij je drinken!” “Dat is prima!” En ik zwaaide ze de straat uit.

Dit deel van de vertimmering verliep goed, bijna volgens plan. Het blokschema van de werkzaamheden van werkvoorbereider Marco zei me, dat ik dat weekend mijn woonkamer deels moest ontruimen. Breman Techniek zou maandag beginnen met de aanleg van de centrale verwarming. Alleen, ik had nog niets van Breman gehoord (wordt vervolgd).
  

In de serie ‘Energievertimmering’ verscheen eerder de verhalen: