Vak P is de rubriek van sportjournalist Hans van Echtelt (en als achtervang Ad van Liempt en Ton de Ruiter) over de laatst gespeelde thuiswedstrijden van FC Utrecht, dit keer tegen FC Twente op zondag 19 april, uitslag 1 - 0.

Er stond 1-0 op het scorebord in Galgenwaard na afloop van FC Utrecht - FC Twente. Voor verreweg de meeste bezoekers een uitslag die enorm opluchting veroorzaakte want het gevaar van een mogelijke nacompetitie was definitief afgewend. Sebastien Haller werd na afloop als matchwinnaar toegejuicht, doelman Robbin Ruiter terecht tot man-of-the-match uitgeroepen.

Voor mij in Vak P stond er meer dan opluchting op het spel, het was een uitslag met een nostalgisch karakter. Bijna zestig jaar geleden – ik was toen vijftien jaar oud – won een Utrechtse ploeg met dezelfde cijfers van een elftal uit Enschede. Het werd eveneens 1-0 tussen DOS en Sportclub Enschede, destijds in juni 1958 mocht Tonny van der Linden zich als matchwinnaar op de schouders laten nemen.

Waarom moest ik daar zondagavond rond half zeven aan nostalgie denken toen ik het gejuich om me heen hoorde? Waarschijnlijk omdat ik een dag eerder twee spelers van het legendarische DOS-team in levende lijve had gezien bij een nostalgische bijeenkomt in het clubhuis van Elinkwijk. Ik ontmoette daar namelijk Henk Temming (91 intussen) en Andries Nagtegaal. En ook de drie zoons van de te vroeg overleden linksbuiten Cor Luiten kwam een praatje met me maken tijdens het gebeuren.

En ineens besefte ik op de trappen van Vak P dat ik die Zestig Jaar Betaald Voetbal in Utrecht zoals de manifestatie heet, van dichtbij heb mogen meemaken. Aanvankelijk als jonge supporter, daarna als sportjournalist. En zo bekeek ik zaterdag als die voormalige voetballers die druk herinneringen met elkaar ophaalden. Met vrijwel al die oud-spelers heb ik ooit een artikel in de kranten geschreven waar ik ooit werkte.

Bij de wedstrijd FC Utrecht- FC Twente liepen 22 spelers in het veld met wie ik nog nooit een woord heb gewisseld. Tegenwoordig is dat beduidend moeilijker voor journalisten dan destijds, spelers hadden nog geen oordoppen of tatoeages, je kon ze gewoon aanspreken, bij ze thuis, in het spelershome of op het trainingsveld. En er was geen makelaar in de buurt die steeds hinderlijk op je notitieboekje keek.

Maar het meest moest ik zondagmiddag denken aan Ton van der Linden die niet op de reunie van de partij was vanwege fysieke en mentale problemen. Hij, mijn grote idool, die destijds het verschil maakte bij DOS - Sportclub Enschede, bezocht ik enkele dagen eerder in een verzorgingshuis in Vianen. Ik liet hem zwart-wit foto’s zien uit die bewuste wedstrijd en legde hem nog eens uit hoe miraculeus zijn winnende goal tot stand was gekomen. Ton glimlachte: ,,Ja, die zat er lekker in.’’

Henk Temming, 91 intussen, was zaterdagmiddag een van de eregasten op de bijeenkomst ’Zestig Jaar Betaald Voetbal in Utrecht’. Hij was er in 1958 bij toen DOS (ook met 1-0) van Sportclub Enschede won.