Legendarische spreuk van Harry van Putten onthuld op Springweg

Door Jim Terlingen - Aan het eind van de vorige eeuw vrolijkte kunstenaar Harry van Putten het Utrechtse straatbeeld op met korte dichtsels. Spreuken die de voorbijganger verleidden tot een glimlach of stemden tot nadenken.

De bekendste van deze spreuken ('In een wereld van ambitie zit ik fluitend op mijn fietsie') is deze vrijdagmiddag vereeuwigd in de vorm van een muurschildering op een zijmuur van filmtheater Springhaver aan de Springweg.

Van Putten
Kunstenaar Harry van Putten (1952-2017) liet vanaf 1990 op allerlei plaatsen in de stad kunstwerkjes achter, die hij samenstelde uit op straat gevonden rotzooi. Ook verwijderde hij stoeptegels om ze te vervangen door exemplaren met zelfverzonnen spreuken. Sommige tegeldichten zijn bewaard gebleven, andere hebben de tand des tijds niet overleefd.

Annelies Douze en Riny Sprengers - vrienden van Harry, die na zijn overlijden zijn
kunstwerkjes verzamelden - namen het initiatief tot deze muurschildering. Deze werd mogelijk gemaakt door de gemeente Utrecht, die schilder Jos Peeters in de arm nam.

De onthulling
Namens de gemeente sprak Harry de Keijzer van de werkgroep Directe Voorzieningen. Eigenlijk zou een wethouder er zijn "...maar die liep tegen een dienstreis aan", aldus De Keijzer. Vermoedelijk gaat het om een bezoek aan Boedapest, waar voor morgen een nogal beladen Pride-tocht wordt gehouden.   

Op de muur is ook een QR-code gekomen, die verwijst naar een webpagina met informatie over Van Putten.

Ook initiatiefneemster Annelies Douze hield een toespraak, een hele mooie, die u hieronder leest.

Annelies Douze:  

We leerden Harry kennen tijdens een inspraakavond over een gemeenschappelijk wonen-project in Nieuwegein. We waren nog geen dertig, vol plannen en dromen – net als hij.

Harry was iemand die zich niet liet vangen in één rol. Hij was boer, zorgverlener, clown, acrobaat, drummer – hij probeerde veel, maar nergens vond hij echt rust. 

Wel vond hij woorden. Prachtige woorden, die hij tot liedteksten smeedde. Op zolder oefende hij met een groep muzikanten en af en toe speelden ze voor publiek. Zijn teksten waren doordrenkt van melancholie, verlangen en scherpzinnige observaties.

Hij zat ook nog op de popacademie en gaf privé drumles, maar gaandeweg trok zijn taal steeds meer om zijn observaties en filosofie uit te dragen. 

Hij ging door de stad zwerven. Hij praatte met mensen, keek goed om zich heen, en luisterde. Hij fotografeerde, filmde en schreef op wat hij dacht en voelde.

Gaandeweg ging hij anders naar het leven kijken. Steeds duidelijker, steeds scherper. Zijn gedachten werden diepzinniger, moeilijker ook.

Maar hoe dieper hij dacht, hoe minder mensen hem begrepen. Dat maakte hem boos. En verdrietig. Hij voelde zich in de steek gelaten en eenzaam.

Hij ontwikkelde een eigen filosofie. Over de mens, die volgens hem fluïde is, niet opgesloten in huid of ego. 

Naast het filosofische gedachtengoed schreef hij meer dan 400 spreuken. Veel van deze spreuken werden door hem op samengestelde scherven geschreven.  

Tastbare gedachten, klein en kwetsbaar. Doordenkertjes met een glimlach.

Soms voelde hij als een prediker. En ja, dat maakte het moeilijk hem te blijven volgen.

En wie hem niet volgde, kreeg zijn frustratie te voelen. Uiteindelijk bleef hij bijna alleen achter – door zijn eigen keuzes, zijn overtuigingen. 

Hij verkoos zijn eindigheid. Maar wat hij naliet is groots.

Met instemming van zijn familie mochten wij zijn huisje leeghalen. We kregen de sleutel via de woningcorporatie die anders alles in een container af zou voeren naar het grof vuil.

Na zijn dood vonden we zijn schatten: zijn werkruimte op zolder vol kunstwerkjes, stoeptegels en scherven met spreuken. We hebben ze kunnen redden van de container. We hadden slechts 1 dag en hebben nog veel achter moeten laten. Op het laatste moment ontdekten we nog een zolderpunt die volstond met schilderijen. Die hebben we helaas achter moeten laten.

Een jaar geleden gaven we de scherven met spreuken uit de serie 'Scherven enne ….geluk' terug aan de stad. Dat paste in zijn gedachtengoed over vergankelijkheid. En we hoopten dat de vinder even stil zou staan, even nadacht en met een glimlach verder zou gaan..

Harry woonde in de Tuinstraat om de hoek van het Springhaver Theater.

En op de muur van het Springhavertheater  op de Springweg, is een van zijn honderden scherven uit de serie ‘Scherven enne…geluk’  prachtig geschilderd door Jos Peeters. 

Een straat waar honderden fietsers passeren,  Zij zullen de spreuk lezen en ik hoop, met een glimlach verder gaan.

Wij danken Springhaver en de gemeente die dit mogelijk hebben gemaakt. 

   
De bijeenkomst werd afgesloten met een optreden van De Reikhals en de Oogwenkjes. Riny Sprengers (de Reikhals) zong liedjes van Van Putten en ook liedjes van zichzelf die hij maakte toen hij met Harry omging.

Dit is een van Van Puttens liedjes: