Jeroen Wielaert - Een 93-jarige vrouw met lichte dementie komt in haar serviceflat ten val en breekt een pols, halverwege de ochtend. De gealarmeerde huisarts bevestigt de breuk. Daarna kan de oude dame met haar oudste dochter naar het Antonius Ziekenhuis in Leidsche Rijn.

Rond een uur, vroeg in de middag, wordt daar op radiologie een foto gemaakt. Nu moet spoedig het gips volgen, in de best denkbare routine van de eerste hulp. ‘De dokter komt zo’, is de mededeling. Het werd...vier uur wachten voor de vrouw, met heftige pijn. Spoedeisende zorg, anno 2017.

Ik zou dit allemaal niet hebben geweten als het niet mijn familie betrof. De kwestie kwam al snel terecht op facebook, met betrokken reacties waarin een woord vaak viel: schandelijk. Dat is het ook.

Moeder en dochter zaten daar maar op een bankje in de gang. Het was deze middag geen af en aan rijden van ambulances, dus daar kon de vertraging niet in zitten. Met het wachten nam natuurlijk het ongeduld en de ergernis toe. Zelfs de vraag om paracetamol was te veel, er werd geen pilletje gebracht.

Dochter liep het afdelingskantoor binnen om te vragen of ze hen soms vergeten waren. Een jonge verpleegster knikte maar wat. Het wachten bleef duren. Bij een tweede keer informeren, zat een man achter zijn computerscherm die zei te zullen vragen hoe lang het nog zou vergen. Hij keerde daarna naar zijn scherm terug en liet niets meer van zich horen. Uiteindelijk heeft een werknemer van de gipskamer enig tempo gemaakt.

De dochter werkt elke vrijdagmiddag als vrijwillige gastvrouw in het Antonius. Ze wil nu niemand meer aanraden om voor eerste hulp naar dit ziekenhuis te gaan. In een klachtenbrief heeft ze gezegd dat het goed zou zijn als er meer communicatie zou zijn tussen de wachtenden en de verplegers.

Ik kon met de afdeling Voorlichting van het Antonius bellen. In plaats daarvan sprak ik een van de medewerksters van de serviceflat, naast de oude moeder die er inmiddels met haar arm in een mitella zat. ‘Dit gebeurt heel vaak,’ zei ze, ‘ook in het Diakonessenhuis.’

Het Antonius is dus niet alleen. Dat maakt deze aanpak van spoedige hulpverlening extra zorgwekkend.