Henk Westbroek - We waren in Savannah een van de oudste steden van Noord-Amerika omdat het eerste huis er in 1733 gebouwd werd. Het is een stad die erg Amerikaans is maar tegelijkertijd ook op Utrecht lijkt.

Stukken mooie oude stad zijn radicaal gesloopt om parkeergarages te kunnen bouwen en het winkelassortiment is voor 80 % hetzelfde als bij ons. Het is zoals Utrecht een aangename stad om te verblijven en hoewel Utrecht mooier is, zijn de mensen in Savannah een heel stuk vriendelijker. Dat weegt tegen elkaar op, vind ik.

Als je op straat zoekend om je heen kijkt? Geheid dat er iemand aanbiedt je van dienst te zijn. Als je niet vriendelijk groetend een winkel binnenkomt kijkt het dienend personeel je vol verbazing aan en bij je ontbijt wordt elke drie minuten je kop thee lachend bijgevuld.

Savannah ligt in de staat Georgia en dat is Donald Trump Country waar blank en zwart elkaar nog steeds verachten, had ik gelezen. Het verbaasde me dan ook dat in restaurants elk derde stelletje zwart/wit was en dat op de Plantage waar slaven vroeger het dodelijk zware werk deden, de slavernij door blanke gidsen beschreven werd op een manier waar Sylvana Simons een puntje aan zuigen kan.

Anders dan ik gelezen had gedroegen de mensen zich ook niet stuitend behoudend als je buiten beschouwing laat dat er om de 100 meter een kerk staat met een Bilboard waarop vreemde spreuken staan. “Als het schip met rijkdom niet jouw kant opvaart, zwem er dan met Gods hulp naartoe.” En, “Steun met dollars de bouw van een nieuwe kerktoren  en de hemel komt dichterbij voor je.”

In Savannah at ik de lekkerste Spare Ribs ooit en dankzij demonstratief enthousiasme voor deze ribbetjes gecombineerd met een uiterst royale fooi, lukte het me het recept te bemachtigen. Nog even achterhalen waar de varkens van het ras dat de ribben levert in Nederland gefokt worden en het komt ook op de kaart van mijn restaurant.

Na twee dagen in Savannah begrepen we van het nieuws dat het verstandig zou zijn om de derde dag die plaats te verlaten omdat “Hurricane Florence“ met rasse schreden onze kant opkwam. Het nieuws werd elke 5 minuten onderbroken door reclames waarvan er 1 nogal bijzonder was. Een hippe man rijdt in een mooie auto en kijkt verlekkerd naar de pizzadoos op de stoel naast hem. Door een schok glijdt die pizzadoos van de stoel af en de pizzapunten buitelen over elkaar heen.

De man kijkt enorm teleurgesteld. Vervolgens zie je de oorzaak van deze ramp; een groot gat in de weg. Na dit schokkende beeld maant de pizzabakker te laten weten waar dit gat zich precies bevindt en tot slot zie je een vrachtauto vol gesmolten teer en wegwerkers het gat uit naam van deze pizzabakker dichtsmeren.

De laatste opmerking, dat vanzelfsprekend niet elk gat in Amerikaanse wegen door de pizzabakker gedicht kan worden, zegt iets over de kwaliteit ervan. Als de overheid zelfs onvoldoende geld heeft om wegen minimaal te onderhouden, verwacht ik niet dat een eventuele evacuatie wat kosten mag, bedacht ik. En besloot direct te vluchten. ( Deel 2 volgt)