Henk Westbroek - Ik krijg in de winter altijd ellendige plekken op mijn ellebogen. De geschilferde korstplakken worden zo groot als een halve snee brood en ze jeuken als een gek. Maar na dertig jaar weet je niet beter.

En ben je al blij dat je ze niet àchter je ellebogen hebt. Na dertig jaar weet je ook dat je net voor de zomer klachtenvrij zult zijn als je de voorjaarszon meepakt. Dit jaar schrok ik me de rillingen want ik bespeurde midden op mijn voorhoofd een vlek zo groot als een euromunt. Nadat ik  besloten had mijn haar in een pony tot op mijn neus te gaan dragen, wou ik ook naar de huidspecialist. Mijn haar groeit namelijk maar een paar centimeter per maand wat betekenen zou dat ik drie maanden voor schut zou lopen. En zo’n voorhoofdsplek begint met een 1 euro omvang, maar het kunnen er natuurlijk  zo maar 2 worden.

De wachttijd in het ziekenhuis is ook een kleine drie maanden, maar als je belt met een paniekverhaal en suggereert dat je overweegt die middag nog van de Dom te springen, dan kun je meestal al na twee weken terecht. Zeker als je aangeeft best een uurtje uit te willen trekken om een vragenlijst in te vullen.

In die vragenlijst stond alles wat een mens zoal bedenken kan. Of je de laatste jaren nog in een oorlogssituatie gezeten hebt. Of je moeder en je vader en je broer en je zussen dezelfde klacht hebben. Of het erger wordt als je witte wijn drinkt. Of rode. Of je in Tsjernobyl wel eens aan een intense dosis radioactieve straling bent … nou ja ik ga niet alle vragen met u doornemen want het gaat me om de laatste.

Die was of ik wel eens last van stress had. Ik antwoordde “ja”. De arts die met mij de vragenlijst doornam vroeg me hoe het zo kwam dat ik stress had en of daar wat aan te doen zou zijn. “En of daar wat aan tegen doen is, ” zei ik. ”Ik krijg namelijk elke winter stress van die schurftige en jeukende plakken op mijn ellebogen en soms ook op mijn knieën trouwens. Die stress zou voorbij zijn als U mij een middel voorschrijft - een pil, een smeerseltje, een vies drankje – dat helpen zou. Weg was die stress dan!”

De arts controleerde of ze het goed begrepen had en zei: “U beweert dus dat uw stress komt omdat dit ziekenhuis geen remedie tegen uw aandoening heeft ?” Ik antwoordde dat ze het mooier geformuleerd had dan ik zou kunnen en pakte haar overweging op om daar wat aan te gaan doen. Helaas, de medische wetenschap bleek met lege handen te staan.

Ik kreeg het advies om eens een paar dagen in de dode zee  te gaan drijven, want dat zou geheid een paar maanden helpen. Ik naar Jordanië want ik wou de stad Petra al jaren eens zien. En ja hoor, ik kwam na een kleine week incidenteel drijven volledig Psoriasis-vrij thuis. Een paar maanden later bleek dat ik in Jordanië Tuberculose had opgelopen. Geloof me, dan kun je beter winterjeuk op je ellebogen hebben.

(Deze column is eerder gepubliceerd in De Oud-Utrechter en is met toestemming van de auteur overgenomen.)