Henk Westbroek - Ik ken mensen die in de eerste plaats in Utrecht zijn gaan wonen omdat de stad zo prettig midden in het land ligt. Als je adviseur bent op het gebied van windmolenparken of popmuzikant of vertegenwoordiger in erotische speeltjes, dan heeft de standplaats Utrecht in termen van gemiddelde reistijd immers zo zijn voordelen.

Ook als je beroepshalve de stad niet hoeft te verlaten ligt Utrecht op een aangename plek in Nederland. Op fietsafstand liggen tenslotte gezellige stadjes en fraaie natuurgebieden. De fietser met een goede fietsconditie of met zo’n elektrisch versterkt vervoersmiddel kan ik een bezoekje aan het dorp Hedel aanbevelen - 50, 8 km.

Daar ga ik zelf eens per maand met de auto heen, want wat ik daar koop past al nauwelijks in 1 kofferbak laat staan in 2 fietstassen. In Hedel, op de Veldweg nummer 16, vind je een importeur van Italiaanse levensmiddelen en wijnen. Silletti heet het bedrijf en iedereen die er werkt ook want het is een familiebedrijf. Op zaterdag verkoopt groothandel Silletti ook aan particulieren.

Ik ken geen bedrijf waar je lekkerder vleeswaren  - die flinterdun per ons voor je afgesneden worden - en betere verse worst kunt kopen. Italiaanse verse worst heet Salsiccia fresca en is zowel qua kleur (lichtrood), smaak (hemels) en prijs (15,31 per kilo) niet te vergelijken met de verse worst die wij kennen en waar ook niks mis mee is zolang je die maar bij een fatsoenlijke slager koopt.

Een bezoek aan Silletti heeft iets weg van een ontdekkingsreis. De groothandel met een collectie Italiaanse wijnen om je vingers bij af te likken is namelijk zo schaars verlicht dat het geen kwaad kan een zaklamp mee te nemen om optimaal van het aanwezige assortiment gebruik te kunnen maken.

Vorige week vond ik ergens in een donkere hoek een krat met flessen zwart mineraalwater. Voor de gein kocht ik zo’n fles en toen ik bij het afrekenen aan mevrouw Silletti vroeg hoe dat mineraalwater toch zo zwart kon zijn, bleek ik een fles met zelfgemaakte wijnazijn te hebben aangeschaft. De beste wijnazijn die ik ooit proefde trouwens voor 3, 18 per liter.

Als je in de rij staat om af te rekenen krijg je altijd een espresso aangeboden die is gemaakt van zeldzame koffiebonen die ze zelf importeren. Als je die die koffie een keer geproefd hebt lust je nooit Starbucks meer. Vroeger, tot ergens in de tachtiger jaren, zat er in Utrecht een winkel die qua sfeer en donkerte met dit Hedelse juweeltje te vergelijken is: Piet de Jong! Op de Lange Nieuwstraat, precies tegenover de Ingang van de Willem Arntz, zat een pand zonder ramen en met een slecht sluitende houten groene deur.

Achter die deur zat een enorme  hal die tot aan het plafond was volgestapeld met alles wat je maar bedenken kunt. Mijn vrouw vond er in 1982 een verzameling nylonkousen die uit het begin van jaren 60 kwamen. Een half jaar lang liep half vrouwelijk Utrecht daarna hip te wezen in die nostalgiekousen.

Bij Piet de Jong kon je behalve potten,  V-snaren, lampen, schrijfinkt, batterijen, boutjes, reisgidsen, tafelkleden, kandelaars, pennen, babyshampoo, zaklampen en enkele duizenden andere artikelen ook een enorme collectie etenswaren vinden. Voor afbraakprijzen.

Ik kocht er eens een tiental blikjes gepelde tomaten die me net zoveel kostten als 2 van die blikjes bij de Albert Heijn. Ik moet er wel bij zeggen dat de uiterste verkoopdatum van de Piet de Jong blikjes al 5 jaar voorbij was toen ik tot aanschaf over ging. Dat was eigenlijk met alle etenswaren die Piet verkocht het geval.

Ik heb er 5 jaar boodschappen gedaan en ben nooit ergens ziek van geworden. Zelfs van de kaas niet die Piet verkocht. Op de toonbank bij de uitgang lag een wisselende stapel kazen waar Piet op verzoek een punt van de gewenste grootte uit sneed.

Uit die punt zelf sneed hij vervolgens de door schimmel of maden aangevreten plekken weg en pas dan woog hij de kaas. “Echte boerenkaas”, verzekerde Piet zijn klanten: ”Maar kaas met een lokale schimmelinfectie wat helemaal geen kwaad kan want anders zou ik het zelf natuurlijk niet eten.” Waarna Piet demonstratief een klein stukje op at.

Henk Westbroek

(Dit artikel werd eerder gepubliceerd in De Oud-Utrechter)