Henk Westbroek - Elke week staat in De Volkskrant onder een foto van een wereldburger met kleren aan, wat er zo betreurenswaardig is aan die kleding. Of juist heel mooi, want dat behoort incidenteel ook tot de mogelijkheden.

De hoofdredacteur van het blad Esquire  - Arno Kantelberg - is de kledingrecensent omdat hij waarschijnlijk een universitaire studie afgerond heeft op het gebied van kleren die zowel smaakvol als eigentijds zijn.

Een zwarte broek met een wit overhemd is verwerpelijk heb ik van hem opgestoken, want de onderste helft van mannenkleding hoort lichter te zijn dan de bovenste. Dat heeft Arno opgepikt van het voorkomen van hanen. Mocht u denken dat Arno niet helemaal kiplekker is omdat u geen zin hebt om een witte broek met een zwart overhemd te  dragen, dat valt best mee. Vermoed ik, want als er nou iets op de wereld is waar ik geen kijk op heb, is het de blik van een kledingrecensent op kleding die gedragen wordt door mensen die ik waarschijnlijk nooit ontmoeten zal. Laat staan zonder kleren aan.

Bloot is in mijn optiek namelijk boeiender om naar te kijken dan gekleed; al geef ik toe dat de naakte waarheid van mannen en vrouwen boven de 65 maar zelden om over naar huis te schrijven is. Dit is geen verkapt pleidooi om ouderen van het naaktstrand te weren, integendeel. De strakke jonge mensen die er ook zonnen krijgen juist door de aanwezigheid van lichamen die minder in topvorm  zijn een leerzame blik op hun eigen toekomst.

Mocht u onderhand vermoeden dat ik op het gebied van kleding zonder smaak ben, dan heeft u een goed werkend instinct. De twee vrouwelijke kledingrecensenten waar ik mee in huis woon – moeder en dochter - accepteren niet langer dat ik in een kledingzaak de eerste de beste prettig passende broek aanschaf en hebben me onlangs onder gedwongen kledingcuratele geplaatst.

Ook de  schoenen die ik tegenwoordig draag, zeggen niets over mij maar alles over de smaak van mijn kledingcoaches. Een van de twee dames gaat zelfs mee als ik een trui tegen de kou koop. Dit omdat ik een keer thuis kwam met een gebreide, van echte biologische schapenwol, die de voorzitter van de PvdA ook gedragen zou kunnen hebben.

Voor alle duidelijkheid, op de truien van Hans Spekman  heb ik niets aan te merken. Als hij ze graag draagt, is dat zijn zaak en om mensen nou op een breiwerkje af te rekenen, ervaar ik als vrij kleinzielig. Toevallig weet ik dat Hans net als ik een kledingcoach heeft, dus in feite zitten we in hetzelfde kledingschuitje.

Hoewel Hans en ik dus niet vol kunnen houden dat onze kleding een uiting van onze eigen individualiteit is, weet ik dat de maatpakken van de heren Buma, Klaver, Pechtold en Rutte aangeschaft worden om stemgerechtigden te laten zien dat we met unieke personen met een unieke visie op ons land van doen hebben.

Maar dat unieke lukt ze  niet ze niet zo goed omdat elke foto waar ze gezamenlijk op staan illustreert dat ze alle vier een blauw pak van dezelfde snit dragen, met daaronder hetzelfde model puntige schoenen. Vooralsnog dragen ze wel alle vier een ander hoofd.