Henk Westbroek - Als iemand me in de ochtend voor 11 uur belt met de vraag of ik me belangeloos voor iets in wil zetten en ik neem per ongeluk de telefoon op, dan zeg ik gelijk dat het goed is. Om maar van het gesprek af te zijn.

Deze maand heb ik bijvoorbeeld op initiatief van een aardige man die me om vier voor 11 belde, toegezegd het op te nemen voor de huismussen die in onze stad geen vogelwoning meer kunnen vinden. Dat schijnt de prijs te zijn die de vliegende natuur betaalt omdat panden met duurzame dakpannen en  zonnepanelen belegd worden.

Op initiatief van een jonge vrouw die kort na tien uur al belde, voel ik me deze maand extreem begaan met arme kinderen van straatarme ouders die de financiële armslag niet hebben hun nakomelingen een educatieve zeiltocht langs Griekse eilanden te gunnen.

Dat die kinderen arm zijn is de prijs die ze betalen omdat ze de pech hadden door arme ouders verwekt te zijn. Natuurlijk hadden die ouders voorbehoedsmiddelen kunnen gebruiken, maar daarvoor ontbrak ze de middelen. Dat heet geloof ik de kringloop van het leven. En zolang gedwongen sterilisatie voor mensen die minder dan het minimumloon verdienen nog geen algemeen ingedaald gedachtengoed is, moet er voor hun kroost dus zo nu en dat geld op tafel komen, anders hebben die kinderen ook geen leven. Dat hebben kinderen eigenlijk sowieso nu wat minder dan dertig jaar terug.

Ik overdrijf, maar er zit wel een klein vleugje waarheid in. Als ik met mijn kleinkinderen naar de stad ga om een strandbal voor ze te kopen, dan passeren we - anders dan 30 jaar terug - een kilometerslange ketting van verleidingen die kinderen ongelukkig maken als er aan wordt voorbijgegaan. Stroopwafels, broodjes hotdog, hamburgers, kipsaté, gevulde koeken – tientallen winkels proberen met verleidelijke geuren en een uitnodigende aankleding groot en klein naar binnen te lokken. Grote mensen die tien keer tegen zichzelf hebben gezegd; nee dat doe ik niet want ik moet op mijn gewicht denken, gaan murw gebeukt vaak toch bij de elfde verleiding door de knieën.

En kinderen? Kinderen hebben de akelige gewoonte om als je vijf  keer gezegd hebt dat ze  geen suikerspin krijgen en ook geen broodje hagelslag en ook geen broodje Hemaworst en ook geen bolletje vanille ijs en ook geen pannenkoek met poedersuiker, kinderen hebben dan de akelige gewoonte om als gevolg van de opgestapelde  teleurstellingen  te gaan huilen. Op dat moment heb ik verloren want na voor de vorm nog een keer gezegd te hebben dat ze ook geen poffertjes krijgen, ga ik overstag bij een patatzaak.

In dit geval was het niet zo maar een patatzaak, maar een die gerund wordt door sterrenkok Sergio Herman. Die heeft zich met een stoere blik in de ogen op bewolkte middag in een weiland laten fotograferen terwijl hij met een bemodderde hand een aardappel tegen het licht houdt. Ik durf om een dubbele portie frietsaus te wedden dat Sergio niet elke bintje dat in zijn patatwinkels die tot sterrenfriet verwerkt wordt zelf rooide. Maar ik ben misschien te wantrouwend van aard.

Prima patatje trouwens, maar niks beter dan die van Manneken Pis. Die de helft minder kost. De lekkerste friet op aarde eet ik soms in een frietkot in Brussel. Daar wordt de patat nog  gebakken zoals het hoort om waarlijk topfriet te krijgen. In paardenvet.