Raymond Taams - Omdat ik graag in het hart van de actualiteit leef, slenterde ik op de allerlaatste dag van het zomerseizoen naar openluchtzwembad Krommerijn. Aanleiding was een recente uitspraak van historicus Geert Mak op Radio 1. 'Dit was de laatste normale zomer', beweerde Mak, doelend op de grote hoeveelheid crises waarmee we momenteel kampen.

Er waren vijf andere bezoekers in het zwembad, waardoor ik de grote ligweide praktisch voor mijzelf alleen had. Luisterend naar waterstralen die uit de neus van de glijbaan-krokodil in het bad kletterden, staarde de enige aanwezige badjuffrouw in de verte. Ik begon te peinzen, met name over welke activiteiten ik gedurende de komende twaalf maanden zou ontplooien.

'Met die columns gaat het goed', dacht ik tevreden. Sinds vorig jaar publiceerde ik wekelijks op Joop.nl, de opinie-website van BNNVARA. Vanwege aanmoedigende reacties - 'Ik lees ze altijd, ze zijn hartstikke scherp', mailde een collega van lang geleden - wilde ik ermee doorgaan. Toch kostte al dat puntig formuleren tijd en energie, terwijl ik gemakkelijk een jaar kon terugvallen op mijn financiële buffer.

Voordat u jaloers wordt: ik woon al heel lang in een minuscuul appartement aan de rand van Utrecht, en betaal daarom weinig huur. Ondanks exploderende energieprijzen en gierende inflatie zing ik het wel uit tot… ja, tot wat eigenlijk? Mijn motivatieproblemen zijn allesbehalve intrinsiek, stelde ik daar op die ligweide vast. Door de gespannen situatie in de wereld vraag ik mij serieus af hoe lang ik nog heb.

In het licht van een kernwapenoorlog met Rusland lijkt schrijven tijdverspilling. Er komen immers geen nieuwe generaties om te leren van onze fouten. Sowieso ben ik te atheïstisch en hedonistisch om mij werkelijk te bekommeren om mensen van morgen. Lichtelijk panisch bekeek ik de glijbaan-krokodil bij het verlaten van zwembad Krommerijn. Zou ik hem terugzien? En in welke mentale toestand?