Peter Oostveen - Hieronder een voorpublicatie van een binnenkort door de gemeente uit te brengen persbericht:

“Wie binnenkort een woning koopt of huurt in de binnenstad van Utrecht wordt in zijn of haar koop/huurcontract gewezen op mogelijke geluidsoverlast van onder andere horeca, evenementen, conservatorium en Domcarillon.

De gemeente Utrecht, Horeca Nederland, Midden- en Kleinbedrijf-Nederland, sociale en particuliere verhuurders en de Nederlandse Vereniging van Makelaars zijn het hierover eens geworden. Door een zogeheten ketting-beding en speciale voorwaarden op te nemen in respectievelijk koop- en huurcontracten moet de gemeente gevrijwaard blijven van klachten en weten nieuwe bewoners waar ze aan toe zijn.

Feitelijk betekent een krabbel onder een contract voor een woning in de binnenstad dus dat klagen over geluidsoverlast geen zin meer heeft. Take it, or leave it, als het ware. Wanneer de partijen zich aan de afspraken houden, zouden klachten en verzoeken om handhaving met betrekking tot geluidsoverlast in de binnenstad niet langer juridisch haalbaar moeten zijn”

De gemeente Utrecht, met de VVD voorop, is de klagende binnenstadbewoners spuug- en spuugzat. De VVD stoorde zich al aan de lange tenen van de inwoners die zich met klachten en procedures keerden tegen de Heerensociëteit aan de Mariaplaats, het conservatorium, Kytopia en Domcarillon, maar nu bewoners aan het Domplein hun pijlen gericht hebben op het ongelimiteerde aantal evenementen op het Domplein is voor de VVD de maat vol.

De VVD en haar wethouder Geldof kiezen nu voor een ongekend krachtig tegenoffensief en hebben hiervoor dus een pact gesloten met de in het bovenvermelde persbericht genoemde lokale samenwerkingspartners.

Wat het Utrechtse gemeentebestuur hiermee maar duidelijk wil maken is dat wonen in de historische binnenstad als een voorrecht, een eer, moet worden opgevat. Een eer, bij voorkeur niet voorbehouden aan autochtone Utrechters, maar aan onder- en weder verhurende (vermogende/buitenlandse) studenten, expats, hippe air B&B-bewoners en toeristen.

Dus geen zeurende en zuur pruimende Utrechters meer, maar een smeltkroes van jonge, frisse, hippe, dynamische, innovatieve etc. etc. grootstedelijke creatievelingen. De verwachting is dat er bij deze doelgroep geen enkele weerstand zal bestaan bij het ondertekenen van de “koop- en huurcontracten nieuwe stijl”. Immers, deze doelgroep voelt geen enkele aandrang zich te binden aan of te verdiepen in de directe woonomgeving. Na de studie, opdracht of het tijdelijke project “cityhopt” men weer vrolijk verder naar de volgende hippe stad of hotspot.

De kans is groot dat u bij het lezen van dit alles hevig met de ogen zit te knipperen of de wenkbrauwen zit te fronsen. U vraagt zich vertwijfeld af wat voor Utrechts toekomstbeeld hier wordt geschetst? Een futuristisch, of apocalyptisch Utrecht dat u niet kent en ook nooit hoopt mee te maken? En, als u juridisch enigszins onderlegd bent, zult u zeggen dat het niet eens mogelijk is, een gemeentebestuur dat met allerlei bijzondere clausules in contracten als een olifant in een porseleinkast dwars door het Burgerlijk Wetboek heen banjert.

Welnu, ondanks dit nu nog “nepnieuws met hoog realiteitsgehalte” help ik u vurig hopen dat het bovenstaande nooit verder zal komen dan een scenario van een trailer voor een film die verder nooit gemaakt zal worden. Echter, ik vrees met grote vreze dat de film al in een vergevorderd stadium verkeert.

Immers, autochtone bewoners van de binnenstad moet je inmiddels met een lampje zoeken. Wekelijks ben ik getuige van binnenstadswoningen die als gevolg van onder- en wederverhuur en door het plaatsten van wandjes en gordijnschotten metamorfoses ondergaan. Plat Utrechts hoor je er al lang niet meer uit de vensters komen, maar Spaans, Portugees, Italiaans etc. des te meer.

En dan het verbod op klagen, hoe onwaarschijnlijk is dat? Hoe onwaarschijnlijk als je een gemeenteraad hebt die het laat gebeuren dat burgemeester en wethouders complete wijken opzadelen met “leefstraten” zonder degelijke verkeersbesluiten te nemen. Hoe onwaarschijnlijk als de gemeenteraad een verbodsbepaling voor onversterkte muziek schrapt zonder advies in te winnen bij de GGD of de milieudienst. Hoe onwaarschijnlijk als het gemeentebestuur er telkens blijk van geeft geen enkele boodschap te hebben aan inspraak en rechtsbescherming voor burgers. Hoe onwaarschijnlijk wanneer je als burger zijnde alleen en misschien bij de raad mag inspreken als de raad het initiatief neemt tot een raadsinformatiebijeenkomst. Hoe onwaarschijnlijk als het gemeentebestuur haar bezwaar-schriftencommissies laat bemensen door eigen ambtenaren in plaats van wat elders in het land gebruikelijk is, door onafhankelijke externe commissieleden.

Welnu, ons gemeentebestuur heeft het in zich de rafelranden van de rechtsstaat op te zoeken. Voor een juridisch waagstuk als het dwingend opleggen van een klaagverbod zal zij haar hand zeker niet omdraaien.

Ik hou er rekening mee dat het in dit geval niet bij een obscure trailer zal blijven. Eerder de door Utrecht gesubsidieerde openingsfilm voor het Nederlands Film Festival in september 2018. En dat allemaal, geheel in lijn met de megalomane expansiedrang van het Utrechtse gemeentebestuur, tevens voorzien van Italiaanse, Spaanse en Portugese ondertiteling. En om het compleet te maken een soundtrack van maestro Ennio Morricone, “For a few dollars more” draait het Utrechtse gemeentebestuur haar hand immers ook niet om.