René van Maarsseveen - ‘René, je hebt vorige week niets geschreven op Nieuws030’, meldt Ton, de initiatiefnemer van deze website uit belangstelling naar de reden.

‘Ach, ik was druk. Even te veel aan mijn hoofd. Onderwerpen genoeg, maar … ‘, reageer ik, met een zucht en nog een ‘ach’.

Wie de Utrecht-editie van het AD pakt heeft talrijke onderwerpen om zich aan te ergeren of een glimlach te laten verschijnen. Maar ik denk eerst aan een vriend. Vorige week spraken we over de vluchtelingen.

Netjes naar zijn einde

Het was een genuanceerd betoog van voor- en nadelen en talrijke invalshoeken. Maar aan het slot zei hij, ‘Ach, ik maak me niet meer druk. Ik geloof het wel. Ik ben gepensioneerd en wil alleen nog netjes naar mijn eind’.

Die ‘ach’, ik herken het bij mezelf. Het is de ‘ach’ van berusting. Geen zin meer om een druppel op de gloeiende plaat te werpen. Geen zin meer om kastanjes uit het vuur te halen. Het komt niet voort uit cynisme, weet ik van mezelf, maar uit realisme.

Muziekcentrum

Neem de tekorten bij het muziekcentrum TivoliVredenburg. Twee jaar geleden schreef ik bij de overschrijding van de bouwkosten:

Onlangs werd bekend dat de bouw van het nieuwe muziekcentrum in Utrecht miljoenen euro’s duurder wordt. Niemand knippert meer met zijn ogen. Er waren de afgelopen jaren al grotere tegenvallers. Niet verrassend. Het is algemeen bekend dat ambtenaren niet kunnen rekenen, dat wethouders graag initiatieven doordrukken waarmee ze hun eigen ego kunnen strelen (en hun opvolgers met problemen opzadelen) en iedereen geld van anderen, zeker gemeenschapsgeld, gemakkelijker uitgeeft dan wanneer het uit de eigen portemonnee komt.

Een tijdje geleden maakte ik een eenvoudige exploitatieberekening over het nieuwe muziekcentrum. Een grove berekening, op een viltje, maakte me al snel duidelijk dat het bij de aanvangscijfers al een onhaalbaar project was. Spelend met de diverse opgegeven aannames zouden bij 30 jaar en twee keer per dag uitverkochte voorstellingen, de maximaal verwachte inkomsten uit horeca, huur e.d. de inkomsten veel te laag zijn. De toegangskaartjes zouden schreeuwend duur moeten worden. Geen ondernemer zou eraan beginnen… tenzij het een bouwondernemer is die wordt betaald uit gemeenschapsgeld en niet uit eigen portemonnee mee investeert.

Oplossing

Uit wat ik nu lees over de tekorten in de exploitatie, maak ik op dat er zelfs nu nog mogelijkheden zijn het tij te keren. Dat betekent dat creativiteit is gewenst, Creativiteit en wellicht wat unieke en/of gewaagde oplossingen. Maar dat gebeurt niet.

De oplossing wordt, hoe kon ik verwachten dat het nu anders zou zijn, gezocht in de vraag om extra gemeenschapsgeld. De gemeente moet weer bijspringen, desnoods moet dat, vinden ze bij het muziekcentrum, worden afgepakt van kleine clubjes die nu nog subsidie krijgen.

Ach

De glimlach komt in dit geval als ik een foto zie van het VVD-raadslid André van Schie. Op straat vraagt hij mensen waaraan ze vinden dat 18 miljoen subsidie moet worden besteed, aan de kleine clubjes of het muziekcentrum. Een glimlach, maar deze wordt al snel gevolgd door een ‘ach, André’.